Çevrimdışı

Aşk sen nasıl bir hastalıksın. Sevdikten sonra uzak olduğun kadar, seni acıttığı kadar bağlanıyorsun ona. Kendine yüz kere söz versende, çözülüyorsun onun karşısında. Onun yerini hiçbir şey tutmyor. Sevsen mi, kıskansan mı, tapsan mı, nefret mi etsen. Yoksa tüm bu duyguları sırasıyla mı yaşasan. Anne sevgisi gibi, baba sevgisi gibi, doğacak çocuğunun sevgisi onda vücut bulmuş gibi, tüm sevgilerin toplamı gibi. Bu başka bişey bunun tarifi yok ki.

Ondan başkasını düşenmiyorsun artık. Her köşe başında sanki onu göreceksin. Bu ona şu kadar benziyor diğeri bu kadar. Bunun yürüyüşü, öbürünün boyu, bakışı, duruşu benziyor. Sanki herkes onun gibi olmaya çalışıyor, ama hiç kimse onun yerini tutmuyor. Sanki en doğrusu, en güzeli onda birleşmiş. Keşke bir sürpriz yapsa, en umulmadık yerde ve zamanda çıksa karşına. Bir fırsat olsa da ondan hiç ayrılmasan. Yolda yürürken ensenden esen ılık rüzgar değil de onun nefesi olsa keşke. Yer sanki ayağının altından kayıyor. Onu düşünürken ne kadar zaman geçtiğini bile anlamıyorsun. Onu düşlemek, onun sessizliğini dinlemek bile ne kadar güzel. Rüyalarında bile o var artık. En güzel rüyaların ve en büyük kabusların onun üzerine kurulu. O var ve artık yaşamdaki her zerreciğin, her kişinin senin için anlamı, duruşu farklı. Artık duyguların tam ve tam hissindesin. Tüm duyguların onun üzerine kurulu. Artık o var ne güzel ve artık sadece o var.

İçinde inceden bir korku. Ansızın gidecek sanki. Her telefon çalışında, her duraksayışında sanki o en büyük korkuyu yaşatacak sana. Telefonu açmasa, ya da geç açsa nedenini anlayamasan, içini birşeyler yerken ona sorarsan bir açığını yakalarmısın acaba. Keşke birşey yapsa dahi haberin olmasa. Seni hep ikna etse, yalan olsa da hep duyman gereken, senin istediklerini söylese. Kaçmak için bahane mi arıyor, yoksa çoktan gitti, şu anda başkalarında haberin mi yok. Korkularının tamamını onun üzerinden yaşıyorsun. Hayatta sanki başka korku kalmadı, onunla birlikteyse artık ölmek bile artık o kadar önemli değil.

İçinde bir eksiklik hissi. Burada olması gerekirdi, en zor anında, en kolay anında, her anında boşluğunu doldurması gerekirdi. Şimdi nerde kimbilir. Arasan acaba abartmış mı olursun. Ya açmazsa sonrasında arayacak diye her dakikasını beklemesi daha zor. Aramasını beklemektense, konuşmamaya dayanmak daha kolay. Birşeyler yapıyorsada önemli değil, yeterki sonunda sana dönsün, senin olsun. Açıkca itiraf etmesende, ihaneti bile affedersin aslında. İşte o kadar vazgeçmişsin kendinden, o kadar teslim olmuşsun. Sen bile şaşkınsın hislerine. Hiç kimseye göstermediğin tahammülü gösteriyorsun. O mutlu olsun diye hayattan vazgeçiyor, yasaklıyorsun kendini.

Gelecek onun üzerine kurulu ama ya yarın yanında olmazsa, ya seni düşünmeden bir adım atarsa, bir seçim yaparsa geleceğe dair. Her şeyinle teslim olmuşken, ya seni terkederse. Senden daha güzeli, yakışıklısı varmıdır onun için, ya da akıllısı çıkarsa karşısına. Kimler senden daha üstün, onu nasıl koruyabilirsin. Yasaklamak mı lazım, yoksa serbest bırakmak mı. Yoksa bir bilene mi danışmak lazım. Zaten etrafındaki herkese anlatmışsın, feryat figan onlardan medet umup dert yanmış, acizliğini paylaşmışsın.

En kötüsü belki o seni tanımıyor bile, ya da sevmiyor, sen de bunu biliyorsun. sen kendi kendine yaşıyorsun bu kadar şeyi. Ne gam yeterki o orda olsun, yeterki o olsun.

Ey aşk, en zayıf yerimden, ümüğümden tutmuşsun sanki. Hareket edemiyor insan. İnsan insanlığından vazgeçse de doyuramıyor açlığını. İnsan sanki artık ondan nefes alıyor, en temel ihtiyaçları için ona ihtiyaç duyuyor. O artık korkular, eksiklikler, ihtiyaçların karşılanmayan kısmı ve inşallah geleceğinin tamamı.
Alıntı..

__________________