Çevrimdışı

Kırık kalemim'den gözü yaşlı nağmeler.
Herhangi bir gece yarısının ortasında yavru bir kuşun kanatları altında üşüyorum sağanak yağmura rağmen. Her öksürüşümde kırmızıya boyanmış tükrüğüm kaldırımları ıslatıyor gecenin kızıl karanlığında. O küçük kuşun kanatlarından sıyrılıp başı boş, yarı kısık, yarı öksürüğe boğulmuş ıslıklarımla karanlığın derinliklerine dalıyorunm, Elimde kör Kılıcımla neyle savaştığımı bilmeden. Bir taraftan, bir türlü sabahın göz alıcı aydınlığını getiremiyorum kirpik uçlarıma. Buna rağmen karanlığı özlüyorum. Belkide görmeye alışık olmadığım güneşten korkuyorum. Kim Bilir.
Bazen Ay bile fazla geliyor. Güneşi nasıl kaldırsın göz bebeklerim.

Yinemi sarhoşum ne?
Saçmalıyorum galiba. Ellerimdeki kırık cam parçalarnı, zifiri karanlığa rağmen ayıklama çabasındayım. Keşke herşey bu kadar kolay ayıklanabilse idi. Geçmişimden gelen & ömrüm boyunca, nasırdan KAN oturmuş sinelerimde kambur olarak taşıdığım, günahlarımla beraber, ayıplarımdan, küfürlerimlerimden, isyanlarımlarımdan bu denli kolayca sıyrılabilse idim.
Keşke & keşkelerde olmasaydı hayatımda.
Şimdi bakıyorumda etrafma körleşmiş kalp gözümle; Yeni nesil yetmeler diyebleceğimiz büyüklü küçüklü insanlar,dudaklarımla üfleyiversem avuç içlerinden uçup kaybolacak kadar küçük dertleri ile yanıp kavrulurken.
BEN; Bir ovannın hatta okyanus kardeşlerin bile; Öf be! Amma ağir yükün varmış dedirtircesine derdim varken, Yetmişlik votkanm üstne birde kuma getirircesine otuzbeşliği devirmişken hala neden ayaktayım? Ve neden hala yaşayabiliyorum bu anlamsız hayat çemberinde anlamıyorum.
Sözlerimi bir üstadın sözleri ile bitirip, sessizliğin kapısını aralayacağim göz kapaklarımı sonsuzluğa özlemle kapatarak. KoZa; Üstad derki; Zannederlerki derdim aşk, derdim sevgi, derdim açlık, derrim uykusuzluk. & Umutsuzluk...
Benim Bütün derdim Sizsiniz! .....