Çevrimdışı

Bir Sevda Masalıdır, Sevgiye Özlem....


Bir Sevda Masalıdır, Sevgiye Özlem....

İçimdeki sazın tellerine kulak verirken, yüreğimin sızladığını hissederken, gözlerimden akan damlaların toprağa tek, tek düşüsünü izliyorum, seher vaktinin, kör aydınlığında...

Bir toprağı bir seni işlemişim nasırlı sayfaların sararmış mısralarına. Özlemişim, yanıbaşımda nefes alırken seni. Varlığın'da yokluğunun kışını yaşarken, üşürken, üşütürken yanması gereken lambanın titrek alevini, yokluğunla islah etmişim yüreğimi. Hani Alışmışım ya artık, melankonik düşüncelerin beynime sapkın bir şekilde işleyişlerine, artık aldırmıyorum, bu yüreğin içindeki, gidişlerine. Yanımdasın oysa. Hemen kenarım'da bir sandalyenin üstüne oturmuş, omzuma ellerini atmış yazımı okurken sen, ben yine senin varlığında senin yokluğunu yaşıyorum her saniyemde. O kadar çok seviyorum ki! ... Mısralar dile getiremiyor ne seni, nede sevgi denilen o görünmez nesneyi... Gözlerine daliyorum şimdi. Susuyorsun. yazılanlarda susuyor. Herşey susuyor. Dünya duruyor. Biz bizde kayboluyoruz. Gözlerimizin için'de Geçmiş'e olan özlemin çocukları oynaşıyor ısssız parkların, tane köşelerinde, çocukluğumuz buluşuyor... Geçmişten gelen sevginin ve bir birimizi daha önceden bilmeyişimizin, hatta hiç görmeyişimizin, çocukluğuna özlem duyuyoruz. Keşke diyoruz, Keşke daha önce tanışsa idik... Otuz yıl sonra gelen, bir mutluluğu, şimdi ne kadar yaşayabiliriz...

Ömrümüzün olduğu kadar diyor, göz kapaklarımı teslimiyetle indiriyorum yere bakarak ve kabullenerek senden gelen her bir şeye.....
Otuz yıllık ömrüm'de bir Anneye olan özlem taşıdım içim 'de bir Anneye.. Bu öyle bir oluşum'ki mantıkla sorgulanamayacak kadar derin bir iletişim diyorum içimden. Aşk Denilen şeye inanmayanlar varya hani; AŞK... İşte aşk Sensin.. Aşk; Sandalyemin hemen kenarında oturan Sensin... Bir Halyali Silüetsin Oysa ama Bir O Kadar'da Gerçek! ...



Ömer Faruk Demircan...

'' KoZa ''