Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;
Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.
İçimde tüten birşey; hava renk eda iklim;
O benim zaman mekan aşıp geçmiş sevgilim.
Çiçeği altın yaldız suyu telli pulludur;
Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.
Denizle toprak yalnız onda ermiş visale
Ve kavuşmuş rüyalar onda onda misale.
İstanbul benim canım;
Vatanım da vatanım.
İstanbul
İstanbul.
Tarihin gözleri var surlarda delik delik;
Servi endamlı servi ahirete perdelik.
Bulutta şaha kalkmış Fatih`ten kalma kır at;
Pırlantadan kubbeler belki bir milyar kırat.
Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;
Her nakışta o mana: Öleceğiz ne çare?
Hayattan canlı ölüm günahtan baskın rahmet;
Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet.
O manayı bul da bul!
İlle İstanbul`da bul!.
İstanbul
İstanbul.
Boğaz gümüş bir mangal kaynatır serinliği;
Çamlıca`da yerdedir göklerin derinliği.
Oynak sular yalının alt katına misafir;
Yeni dünyadan mahzun resimde eski sefir.
Her akşam camlarında yangın çıkan Üsküdar
Perili ahşap konak koca bir şehir kadar.
Bir ses bilemem tanbur gibi mi ud gibi mi?
Cumbalı odalarda inletir "Katibim"i.
Kadını keskin bıçak
Taze kan gibi sıcak.
İstanbul
İstanbul.
Yedi tepe üstünde zaman bir gergef işler!
Yedi renk yedi sesten sayısız belirişler
Eyüp öksüz Kadıkoy süslü Moda kurumlu
Adada rüzgar uçan eteklerden sorumlu.
Her şafak Hisarlarda oklar çıkar yayından
Hala çığlıklar gelir Topkapı sarayından.
Ana gibi yar olmaz İstanbul gibi diyar;
Güleni şoyle dursun ağlayanı bahtiyar.
Gecesi sünbül kokan
Türkçesi bülbül kokan
İstanbul
İstanbul…

Necip Fazıl Kısakürek.