Derinden bakışmalarla başlar her aşk, yine derinden biter ama bakışmaların yerini yaralar alır;
Bu hikayenin nasıl başladığı hakkında hiç bir fikrim yok o yüzden giriş bölümünü boş bırakıyorum gördüğünüz üzere, Büyük ihtimalle yukarıdan bizi izleyen o yüce 'yeter ! ' dedi ve onu bana gönderdi tabi benide ona. Alışılmamış bir huzura alışmak biraz zaman aldı tabi yastığa kafamızı koyduğumuzda Allahım ya yalnızlığım geri gelirse dediğimiz çok olmuştur belkide hergün. İkimiz adına konuşuyorum yine özür dilerim aşkım. Günler haftaları kovalarken el ele tutuşmalarımız azalıyor ama anlam kazanıyordu. Daha büyük bir anlam sanki, bırakırken o eli dahabi çok acıyordu içimiz bir gün tamamen bırakacağımıza emindik neredeyse. Yani diyorum ki BİZ BİRBİRMİZE GELDİĞİMİZDE GİDECEĞİMİZİDE BİLİYORDUK ! Yine yağmurlu bir gün ve yine seni bekliyorum bi kulubenin altında aslında ıslanmaktan korkmuyorumda etrafımdaki insanlar öyle yapıyor diye bende öyle yapıyorum bilirsin işte herkese olmuştur bu. Gelmek bilmiyordun kaçıncı arabayı saydığımı hatırlamıyorum, geç kalmıştın sinirliydim biliyordun sarıldın bana sustun gözlerime baktın ve öptün bir kez. Neden geç kaldığını biliyordum trafik vardı ama yinede sordum hunharca neden ! Bağırma bana dedin uzaklaştın birden. Arkandan geliceğimi biliyordun, öylede oldu zaten özür dilerim dedim en çocuksu yanımla masumdum yemin ederim.. Yürüdük yağmurda el ele herzamanki gibi. Islanmak umrumuzda olsaydı ve sen bundan rahatsız olsaydın emin ol durdurabilirdim o yağmuru o kadar güçlü hissediyordum kendimi yanında.. Ürperdin birden anlamadım ilk başta devam ettim yürümeye sanki seni zorla çekiştiriyorum gibi hissettim bir an durmak istiyordun durduk. Ellerini yanağıma koydun yağmurdan ıslanan saçlarımı düzelttin sonra gözlerime baktın, YA BİTERSE dedin yani durup dururken bunu demen çok saçmaydı ama çok etkilemişti bu durup dururken gelen soru. Bende ellerimi yanaklarına koydum devam edelim mi ? dedim. Sustun, yürümeye başladık seni herşeyden çok seviyorum neden bitsin dedim haklısın dedin ama tatmin olmadın bu cevapla biliyordum ama bende ikna etmedim seni bitmiyceğine lanet olsunki etmedim !!!.. Günler ayları aylar yılları kovaladı yine ne zaman geçti seninle o kadar yıl farkında bile değildim artık başkalaşıyorduk ve daha önce keyif aldığımız şeyler sanırım bizi sıkıyor bunaltıyordu daha fazla 'off ' demeye daha az görüşmeye başladık her defasında elimden bu kadarı geliyor derdin. Her gün 10 dakika az görüşsek ayda 300 dakika ederdi ben bunları hesaplardım o hasta beynimle seni her ay 300 dakika daha çok özlerdim, anlamazdın beni yada ben anlamadığını söylerdim her defasında. Sonra ne mi oldu ? Hani saçma sapan amerikan filmlerinde bir insanın içine bi varlık girer ve aniden değişir herkese saldırır. Hah işte ikimizde öyleydik sanırım bir anda ne olduğunu anlamadan uyurken yalnız olduğumu farkettim. Neredesin aşkım demeye kalmadan beynim o ağır cevabı verdi bana artık yoktun ve bende ne yapacağımı bilmez bi şekilde yazmaya başladım saatlerce yazdım ağladım bağırdım sonra kendimi dinledim sakinleştim sakin bir acı oturdu içime susamıyordum konuşamıyordum ağlayamıyordum artık ve dayanamıyordumda.. ''Seninle el ele gezdiğimiz yerler mezarlık olmuş şimdiLerde. Her geçtiğimde ölü bir aşkın uğultusunu duyuyorum. '' dedim birden kendi kendime korkuyordum ama yapabileceğim çok fazla birşeyde yoktu sanırım. Kabullenmek sana ihanetti biliyordum kabullendim olmayışını ve sana ihanet ettim kendimce. Sonraları ''O şehirden ayrılırken yağmurlar yağardı ben onunla aynı şehirlere ayrılırdım.'' böyle bir ses duydum beynimde seninle aynı şehirlere ayrılmak nasıl birşeydi diye düşünmeye başladım becerebilirmiydim ? Bilmem. Bakabilirmiydim arkasından giderken ? Nasıl olurda onsuz yürüyebilirdim aynı adımları attığımız yerlerde? Sorular çoğalmaya başlamıştı aklımda ve tek bir cevaba doğru ilerliyordu aklıma getirmek istemesemde. Unutucaktım seni karar vermiştim artık unutabilirdim o kadar emindim ki kendimden. Günler haftaları haftalar ayları kovaladı yine tökezleye tökezleye bu defa. Tam unuttum derken bir anı, bir fotoğraf hatırlatıyordu seni bana başaramayacağımı anladım her yenilmemde sana ve daha zor bir karar beni bekliyordu. Şimdilerde kalbime boş bir mezarlık yaptım etrafında çiçekler filan yatıyorsun orada hiç konuşmadan her gün gelip ziyaret ediyorum seni öpüyorum soğuk alnından ve gidiyorum düşlerime canım yanmıyormu yanıyor tabi ama en azından nerede olduğunu biliyorum artık tam olarak bendesin benimlesin ve seni hiç bir göz hiç bir el hiç bir güç ayıramaz benden düşünki Ölüm bile !.. Hoşcakalıyorum artık gerçekten hoşca karşıladım bu ölüm oyununu sırıtıyorum bak hatta gözlerine karşı artık anlıyorsun beni biliyorum sen aslında gitmedin benden bir daha gitmemek üzere bana geldin biliyorum huzurluyum aşkım yemin ederim ağlamıyorum. Seni seviyorum.
25 Aralık 2011, 21:41
Benzer Konular 
Normal
