IRCForumları - IRC ve mIRC Kullanıcılarının Buluşma Noktası

Aşk bitmesini istediğimizde biter..

Aşkımızın bittiğini nasıl anlarız?

O’nun bizi sevmediğini anladığımızda mı?

Bize kötü davrandığında mı?

Artık o’na hayran olmadığımızda mı?

Kalbimiz çarpmadığında mı?

Kıskanmadığımızda mı?

Ya da özlemediğimizde mi?

Bence aşk bitmesini istediğimizde biter…

O’nu unutmasak da aşkımızı bitirmeyi seçebiliriz…

Bazen aşkımızı bitirmeyi, kaybolan özgüvenimizi geri getireceği için isteriz…

Bazen tek taraflı sevmek çok ağır geldiği için ve artık “aşksız ancak karşılıklı” bir sevgiye yelken açmak istediğimiz için…

Bazen, her geçen günü fark etmek, güneşin, suyun, havanın tadını alabilmek için…

Bazen de benzer bir aşkı bulabilme umuduyla bitiririz aşkımızı…

Aşkın bittiğini nerden mi anlarız?

Zevk almaya başlarız; yediğimizden, içtiğimizden, diğer insanlardan, yaşadıklarımızdan, başka bedenlerden…

Sevmeye başlarız, hayatın getirdiklerini…

Diğer insanları o’nun yanında küçültmek yerine, değerli bulmaya başlarız…

Özgün değerlerini fark etmeye başlarız…

O’nunla yapılan kıyaslarda diğerlerine kazandırmaya başlarız…

Unutmayı başaramayız belki ama bitirmeyi başarabiliriz…

O’nu kalbimizdeki kutucuğa yerleştirebiliriz sonunda.

Asi, ipe sapa gelmez halleri ayaklarımızı yerden kesmez artık. Suyun yüzeyinden mercanları seyreder gibi bakabiliriz o’na, uzaktan ve mesafeli…

Bir daha mercan yarası almak istemeyiz…

Orada olduğunu biliriz de aşk gibi değil.

Eski ve bizi defalarca ağlatmış bir film gibi seyrederiz aşkımızı…

Sonunu hep bildiğimiz ve bizim içinde olmadığımız bir hikaye gibi…

“Bencil davran”, “sevilmeyi iste”, “sevgime bırak kendini” diyen birilerinin varlığına şaşırırız.

Bizi aşkla seven birini sevmeye başladığımızda aşkın bitişini kutlamak isteriz hatta…

Bitişini kutladığımız aşkı kalbimizde kutularız, unutmasak da…

Arada bir çıkarır kırık parçalarını tek tek sever, sonra yerine koyarız…

Kutudaki her bir parçayla yaşadığımızı hatırlarız…