[Rüzgar]

Mecbur değildin gitmeye
Beni böyle sersefil etmeye
Mecbur değildin ayrılığa
Yüreğimi parçalamaya... Mecbur değildin...


'Sen değil miydin hep şöyle diyen!' diyerek başlamayacağım bu yazıma. Bu yazımda sözlerden bahsetmeyeceğim merak etme. Nasılsa hepsi senin için ağızdan çıkan önemsiz şeyler, öyle değil mi?


Ayrılığı getiren saatlere Lanet okuyorum artık. Kadere isyansa isyan. Adını sen koy işte..


Hayallerim vardı benim de.. Seninkiler gibi, herkesinki gibi. Suya düşenlerden bahsetmiyorum. Hâla gökyüzünde gezenleri söylüyorum..


Umutlarım vardı benim de.. Seninkiler gibi, herkesinki gibi. Yitirilenlerden bahsetmiyorum. Hâla içimde koşup oynayanlardan söz ediyorum..


Can kırıklarım yüreğimi kanattı sen gittikten sonra. Hayat ikiye bölündü; 'senden önce, senden sonra...'


Dün bir arkadaşım sarıldı boynuma. Sevilmeye bu kadar ihtiyacım olduğunu o anda anladım işte.
Ve bir şeyi daha anladım; 'Sen beni hiç sevmemişsin...'


Cana kıymak düşüncesi beynimi kemiriyor sokaklarda. Her gelen arabaya cellat gözüyle baktın mı sen hiç? Veya her ağaçta kendini gördün mü boğulmak üzereyken?


Kolay olanının kaçmak olduğunu öğretti annem bana. Önemli ve zor olanı ise yaşamakmış.. 'Peki her gün ölüp ölüp dirilmek nedir anne?' dedim. Sustu... İlk defa annem sustu...


'Yeni bi başlangıç yap' dedi eş dost. 'Başladığımı bitiremedim ki' dedim.. Onlar da sustu.


Hayatta susmuştu ya hani, dayanamadım artık ben de sustum. Ne soruyorum ne de cevap veriyorum. Sadece böyle arada bir sessiz çığlıklarımı kağıda döküyorum...