Günlerden bir gün..
Gecenin ıssız bi vaktinde cama yönelirsin..
Camın soğuklugunu bedeninde hissettiğin o an...Hiç özlemem dediğin insanı deliler gibi özlersin. Sonra düsünürsün; nerden aklıma geldi, zamansız diye.
Gelmiştir işte benliğine bi kere. Git desede benliğinden gitmez. Bagıra bagıra git demek istesende gitmez.
Kısık bi ses duyarsın.
’’Sende kaybettiğim şeyi almaya geldim’’ der.
İşte o anda onun kısık sesini bile özlemem desende deliler gibi özlersin..
Yanlızıkta, sıcak bir duygu gelir. bütün mevsimlerin aydınlık olu verir. Sen istemesende. özlemem dediğin bi insanı bir gün sana geldiğini sanar deliler gibi özlersin. Cokta unuttuğunu sanarsın. Artık ne sen ona , nede o sana aittir. Bunu bile bile, onun sıcacık kollarını buzz gibi olmus kollarını ısıtmasını istersin. Ama buzdagını ısıta bilecek bi mevsim olmadıgını bilirsin..
Sende kaybettiği seyi alır gider..
Kalpsiz kaldın be zavalı, bak gene kalpsiz kaldın be zavalı... Bak gene oyuna düstün be zavalı..
Hani unutmustun yürek, hani bi daha o kalpsize kalbini vermiyecektin be yürek..
Yazık sana bak gene basa döndün..Herkese coktan unuttum diyosunda her sabah kalktıgında unuttum dediğin insanı deliler gibi özlüyosun..
Yalancısın be yürek.. yalancı..
Kendine bu yalanı hiç söyliyemedin dimi. Şimdi aglama sus hani bana söz vermiştin yürek , bu sefer unutacaktın. Bak gene mevsimlerim karanlık oldu..
Unuttum diyosunda her sabah , unuttum dediğin insanı deliler gibi özlüyosun be yürek