Çevrimdışı

Umutlarımızı yarınlara bağladık, bugüne hiçbir şey kalmadı...
Kalabalık yalnızlıklarımızı büyüttük içimizde. Geçmişi yaşadık, bugünü anlamadık.

Yarını beklerken, kopardığımız her takvim yaprağı hayallerimizi boşa çıkardı.
Sevinçlerimiz de yarımdı, hüzünlerimiz de. Mutluluksa bize hep uzaktı. Başkalarının çizdiği yollarda yürüdük düşünceye dek.
Başkalarının gösterdiği ufuklara baktık. Kendimize ait hiçbir şey olmadığının farkına varamadık.

Kocaman bir yokluğu, varlık sebebi sandık, yanıldık.
Yağmurun toprakla buluştuğunda etrafa yayılan o muhteşem kokusu kadar tutkulu bir sele saldık duyguları. Çölleşmiş yürekler vardı umursamadık, biz yağmur bilmeyen çöllerin dilinden hiç anlamadık.

Onlar seraplara vurgundu, “bir gün belki” dediler ama duymadık. Yeni alınmış elbiselerle bayramlık sevinçlerini yaşayan çocuklar kadar sabırsızdık. Ama bayramları çocuksu mutluluklarda bırakıp bugüne taşıyamadığımızı anımsayamadık.

Gönlümüz limanlara uğramayan gemiler kadar tutkundu maviye, o uçsuz bucaksız deniz hep mavi sandık. Oysa deniz çoktan kirlenmişti, biz kirletmiştik, bunu da anlayamadık. İlk kez dinlediğimiz bir şarkı gibi eşsizdi duygularımız.
Sonra birbirinin aynı şarkıları söyledik, kendimizi herkesten farksız kıldık. Teslim olmayı güçsüzlük, gururu zafer saydık. Haklıydık belki, aksini anlatacak kimse karşımıza çkmadı.

Büyütürken dünyadaki varlığımızı, kaybolup giden hislerimize çare bulamadık.
Mutluluk oyunlarıyla avunmak, zamanı doldurmak için gerekliydi belki. Başka bir olasılık var mıydı, hiç hesaplamadık. Yıllar sırtımıza birer ok saplayarak geçiyordu, yaraların kapanmasına izin vermiyordu vakit. Her ele merhem olur umuduyla uzandık. Kanıtlanmış formüllerle denedik aşkın varlığını, sonuçlar yanıltıcıydı ama dikkate almadık.

Yaşadıklarımız başkalarından farklı olamazdı ya! Mutlak yazılan çizilen kavramların bir doğruluğu vardı, kendimizi kandırmamız bizden tüm sevgilere inancımızı çaldı. Bir enstrümanın tellerinde yeniden besteleyebilirdik hayallerimizi. Yeniden yazabilirdik yenik düşmüş tarihleri. Her acımızı sevince dönüştürecek anları yakalayabilirdik el ele. Ama denemedik...
Yine de şimdi, her şeye rağmen birlikte yeni bir yolculuk için bir şans daha verebiliriz birbirimize. Biletimiz var cebimizde, birlikte çıkacağımız bir yol, yeni bir başlangıç için. Bu kez hayatı ıskalamadan ve kim bilir, sanki ilk kez birlikte yola çıkar gibi. Bugünü bilerek, bugünü yaşayarak, hiçbir duyguyu ertelemeden, sen ve ben...

Yeniden ve ısrarla, bu aşkın hatırına...
Bıkmadan ve sabırla, bu sevdanın adına...

__________________