[Rüzgar]

Ağlamamı bekleme benden, dikişleri sevdi gözlerim.
Göremem seni, her zerren tarih kitaplarını eskitir.
Toz tutar gençliğim, tariflerin güçleşir.
Yanmamı bekleme artık, buzları giydirdi düşlerin.
Payımız eşit değil, ha gayret deş kalbimi!
Küf tutan ekmek gibi, leş yığını ve kargalara yem et beni.
Tak başına o çok sevdiğin tacını, tut elinde kırbacını.
Ver hükmünü, kır zincirlerimi.
Bir ülkede iki başkent olmaz! ayır bizi.
Irmaklarını çiz, güneşi ayır, sen de ayrıl.
Git.
Madem aşk eşitsizliğin anatomisi,
Al bu yollar senin, yürü de git.
Benden kurtulmak huzurla karşılayacaksa seni,
Özgürlük eteklerine yapışacaksa eğer,
Çözüldüm, ayak bağlarından saldım kendimi
Git artık.
Ama sen sıkı tutun gönülbağım.
Sağlam ör ağlarını.
Çünkü en çok sen acırsın!
Madem ki içindeki çocuğu sevmemi bile çok gördün bana,
Hazır zayıflamışken iplerim!
Son kez, tüm kuvvetinle salla beni salıncaklarında.
Düşür beni, kanat dizlerimi.
Hunharca gül tepemde, al işte intikamını.
Unutma, hiçbir yârâ sızlamaktan başka bir halt yemiyor aslında.
Ve öldürmüyor da zaman.
Sadece acıtıyordu, durmadan acıtıyordu..


16 Nisan 2015
(!) Benim o kendine lafı geçmeyen hünkar..
Rüzgar*