Bir Kedinin Niyeti (Ayrılığın Kedisi)

Günün birinde kedi, şehir bahçesi parkın birinde bir tavşana rastlamış. Biraz hoşbeş, biraz da oyun derken onunla geçirdiği vakitten büyük bir haz almış. Kedi, artık her gün bu parka geliyor, tavşanla gülüşüyor, oynaşıyor, dertleşiyormuş. Fakat tavşan, bir müddet sonra kendisinin işine dönmesi gerektiğini söylüyor, kedi her ne kadar geçirdikleri vakti uzun tutmakta ısrarcı olsa da ayrılıyor ve gidiyormuş.

Kedi, en sonunda dayanamamış ve yanından ayrılan tavşanın peşine takılmış. Onun bir niyet tavşanı olduğunu, kafese konduğunu, ancak bir niyet müşterisinin niyetini öğrenme bedeli karşılığında kafesten dışarı salıverildiğini görmüş. Durumu öğrenen kedi, tekrar bir araya geldiklerinde salıverildiği hâlde her defasında neden kafese geri döndüğünü sormuş tavşana. Tavşan, niyetçinin kötü biri olmadığını söylemiş. Niyetçi, tavşanın yaşlı annesine bakıyor, bunun karşılığında tavşan da onun niyet ekibinde bulunuyor ve her defasında geri dönüp onunla iş tutmayı sürdürüyormuş. Tıpkı kedi gibi tavşan da birlikte geçirdikleri vakitten büyük bir keyif alıyor, kediye karşı yürek denizlerinde sevda yüzdürüyor, onun kokusunun yerine koyacak başka bir tat bulamıyor, bu yüzden yanında olmadığı vakitlerde onu özlüyor, ama her ne olursa olsun annesinden kopmayı da göze alamıyormuş. Zira, her tavşan gibi o da aile bağlarına çok düşkünmüş.

Aklı hinlikte kallavi kedi, gece boyunca tavşanını niyetçinin elinden nasıl kurtarabileceğini düşünmüş. Ertesi gün tekrar buluştuklarında tavşana bir teklif götürmüş; Eğer tavşan geri dönmez ise, niyetçinin çareyi onun yerine annesini geçirmekte arayacağını, niyet müşterisi gelip anne tavşanı salıverdiğinde onu da yanlarına katıp kaçabileceklerini ve böylelikle kendilerine hep bir arada yaşayabilecekleri yeni bir hayat kurabileceklerini anlatmış. Tavşanın içine pek sinmemiş bu teklif, ama kedi bir şekilde onu ikna etmeyi becermiş.

Tavşan geri dönmeyince, tıpkı kedinin tahmin ettiği gibi niyetçi onun yerine anne tavşanı geçirmiş. Gelgelelim, bundan sonrasında işler hiç de kedinin umduğu gibi gitmemiş. Bazı niyet müşterileri tavşanı kafesinden çıkararak bir süre kucaklarında sevip okşamış, bazılar ise sadece onu beslemekle yetinmiş, ama kaç müşteri gelirse gelsin niyetçi, anne tavşanın salıverilmesine asla müsaade göstermemiş. Bunun üzerine tavşan, kedinin yanından ayrılarak kafesine dönmek durumunda kalmış. Onu geri kazanan niyetçi, bu durumdan bir ders çıkarmış ve artık tavşanını parka salmama kararı almış. Pişmanlıktan derbeder olan kedi ise, biçare, yalvarmak için defalarca niyetçiye yaklaşmaya çalışmış. Ama, kedinin ekibindeki güvercinlere kafayı taktığını zanneden niyetçi, her defasında onun çabasını büyük bir hışımla karşılamış.

Beraberce bir ömür sürmeye tam da böylesine heveslenmişken, tavşanla birlikte olma şansını artık ilelebet yitirdiğini anlayan kedi, derdini içinde daha fazla tutamamış ve isyanını göklere haykırmış. Öyle bir feryatmış ki bu, gökleri aşmış ve en uzaktaki yıldızlara kadar ulaşmış. Öyle bir ızdırapmış ki bu, yıldızları karartmış. Işık saçan yıldızlar apansız sönmüş, bütün şavkımalar tersine dönmüş. Şavkımalar gerisin geri akmış da akmış, böylece o koca şehir bütün geçmişini yeniden yazmış.

Müstakbel adı İstanbul konacak şehir, iki yakasını birbirinden ayırmış. Şehri yurt edinmeye gelenler, bundan böyle hep ayrılıkçı hayatlar yaşayacakmış. Her iki yakanın sakinleri, birer kule inşa etmiş. Bir yakada nazlı Kız Kulesi, diğer yanda ise kıyı çapkını Galata Kulesi yükselmiş. Bu iki kule, birbirini görür görmez beğenmiş; İkisi de asırlarca boğazın iki yakasından sevdayla bakışmış, ama diğer herkes gibi paylarına düşen mütemadi bir ayrılıkmış.

Seneler gelip geçmiş, iktidarın yeni sahipleri namümkün olduğunu bildikleri hâlde şehrin iki yakasını birbirine bağlayacak yeni bir köprü yapmaya karar vermiş. Onların başına buyruk bu tavrı, büyük tepki toplamış ve tepkisini dile getirmek niyetiyle insanlar sokaklara akmış. Bunun üzerine iktidar sahipleri sonu gelmez bir hiddete kapılmış, yandaş ve karşıt kutuplar şeklinde herkesi birbirinden ayırmış.

Niyetinde ayrılık çıkan kedi, derdini içinde daha fazla tutamamış ve feryat figân göklere haykırmış. Öyle bir feryatmış ki bu, gökleri aşmış ve en uzaktaki yıldızlara değin ulaşmış. Öyle bir ızdırapmış ki bu, yıldızları bile karartmış. Işık saçan o yıldızlar ansızın sönmüş, bütün şavkımaları tersine dönmüş. Şavkımalar gerisin geri akmış da akmış, böylece o koca şehir kadim geçmişini yeniden yazmış.

Şehir, ayrılığa karar kılmış ve iki yakasını birbirinden ayırmış.
Kimisini anne şefkatiyle bağrına basmış, kimisini ise bir fahişe gibi koynuna almış; Bu davetkâr şehir, dileyen herkese kapısını açmış.
Gözü doymak bilmeyen şehir, zamanla büyümüş de büyümüş. Bünyesinde nice ömürler çürümüş.
Büyümüş de büyümüş, bünyesindekileri büyüsü bürümüş.

Kimini ezmiş, kimini kayırmış; en nihayetinde tıpkı iki yakası gibi herkesi birbirinden ayırmış.
“Herkesi bir kendin yaptın İstanbul”

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]