Küs Kedisi

Günün birinde hamile bir kedi doğurmuş, sakladığı yavrular bir merdiven altında bulunmuş. Anne kedi çok korkmuş, yavrunun birini kapıp kaybolmuş. Görenler şirinliklerine hayran kalmış, herkes kalan yavrulardan birini evine almış.

Dışarda kalan kedi, diğer yavruların aksine daha şanslı olduğunu düşünüyormuş. Ağaçlara tırmanabiliyor, çatılara çıkabiliyor, sokaklarda dolaşabiliyor, evde büyüyenlere nazaran çok daha özgür olduğunu hissediyormuş. Derken, diğer yavruların sahiplenilmesi ve her birinin kendilerine bir yer edinmesi karşısında onun böylesi bir imkândan mahrum kalması, apansız içine oturmuş. Dert edindiği bu durum, günden güne içine işlemiş ve en nihayetinde başa çıkılamaz bir ızdırap hâline gelmiş. Artık, hayata dair nefret besliyor, hiç kimseden haz etmiyor, olur olmaz her şeye öfkeleniyor ve sürekli homurdanıyormuş. Kendine de tahammül gösteremiyor, aynalara bakamıyor, tüylerini yalamıyor, pasaklı kalmayı umursamıyormuş. Gölgesini bile görmek istemiyor, bu yüzden zifiri karanlıkta dolaşıyor, gündüzleri ise ancak kapalı havalarda dışarı çıkıyormuş.

Yağmur yükünün göğü bürüdüğü, yağışlı günlerin hükmünü sürdüğü böylesi bir günde su içmek için bir göletin başına varmış, küs kedisi. Başını gölete daldırınca, suyun üzerinde yansıyan silüetini görüp irkilmiş. Suyun ona bir şeyler anlatmak istediğini fark etmiş. Bunun üzerine düşünmeden edememiş. Çok geçmeden inadını bitirmiş ve kendisi ile barışmaya karar vermiş. Çünkü, kedi bilirmiş ki su, asla yalan söylemezmiş.