Şıpsevdi Bir Kedi

Nevbaharın gelişiyle kedinin biri kendini rengârenk çiçeklerle dolup taşan çayırlara salmış. Etrafı saran kimi tatlı kimi ekşi türlü mayhoş koku arasında kendinden geçmiş, sarhoş olmuş. Önüne gelen çiçeğe hayranlığını haykırıp sevdaya tutuşmuş.

Kedi, gözüne çarpan ilk çiçek olan çiğdeme varmış ve aşkını ilân etmiş. Çiğdem, sevda niyeti için kediye müteşekkir olduğunu, fakat gönlünün yağan yağmurun hemen ardından gün ışığıyla ortaya çıkan gökkuşağına ait olduğunu söylemiş. Bunun üzerine kedi, kalbini güle vermek istemiş, ama bu güzel çiçeğin de bülbülün tutkunu olduğunu öğrenmiş. Kır çiçekleri arılara, yaseminler süslü kuşlara, sümbüller kelebeklere, zambaklar ateş böceklerine, yoncalar uğur böceklerine, yosunlar ise kurbağalara sevdalıyız yanıtı vermiş.

Kedi yılmamış, bu sefer de uzunca boylu günebakan çiçeğine varıp “ey güzel çiçek, gel senle sevda edelim” diye seslenmiş. Günebakan, derin bir iç geçirmiş ve “bir yanardöner sevda ki hiç bitmez, günebakanın gözü Güneş’ten başkasını görmez” diyerek onun bu teklifini geri çevirmiş.

Ona da sorayım, buna da sorayım, olmadı öbürüne bir bakayım diye aşk hevesiyle renk renk, çiçek çiçek dolaşan şıpsevdi kedi, en nihayetinde papatyaya varınca, sualinin cevabı için bu nazlı çiçekle fala tutuşmuşlar. Kedi, her gün papatyanın yanına gelmiş ve onun her düşen taç yaprağıyla birlikte bir seviyor, bir sevmiyor diye yinelemiş. Nice zaman sonra papatyanın kuruyup kopan son taç yaprağıyla birlikte nihai cevabına ermiş ve papatyanın da onu sevdiğini öğrenmiş. Bundan böyle yapması gereken, yine, yeni ve yeniden bahar erinceye dek papatyayı beklemekmiş.

İşte o günden beri, yüreklerde yeşeren yeni sevdaların vuslatına “ikinci bahar” denmiş.