Çok seviniyorum böyle bir kayınvalidem olduğu için. Beni sevdiği, bana değer verdiği her hareketinden belli. Buraya kadar çok güzel biliyorum, problem şu; eşimin değer verdiğini, sevdiğini hissedemiyorum.

Ah canım... Acaba sahiden beni sevmiyor musun artık? Yoksa ne? Neden böylesin?
Öyle soğuk ve ilgisizsin ki...

Kayınvalidemle konuşmayı istemezdim böyle bir konuyu ama farketmiş olmalı, çok sordu, dayanamadım. Annem gibi benim o, anlıyor hareketlerimden.

Oğlum evdeyken yüzün güleç ama o gittikten sonra neden yüzün düşüyor kızım dedi. Mutfakta tekken de dikkat etmiş yüzüm sadece eşimin yanındayken güleçmiş, bu gülümsemenin de bazen zoraki olduğunu anlamış.

Ah anne... Bir bilsen, içim nasıl acıyor.
Oğlun yanımda ama sanki değil. Bir tebessümü dahi çok görür oldu artık bana.

Ne hoş bir kelam eder oldu ne de benle sohbet...

Ne yapacağımı bilemiyorum, öyle bir his ki bu kendimi terkedilmiş hissediyorum anne!
Korkuyorum, aklıma kötü kötü şeyler geliyor bazen, ben yanlış yapmak istemiyorum anne, bir başkasının değil kocamın sevmesini istiyorum beni.
Allah'ım lütfen koru beni...

Çok şey istemiyorum anne. Beni sevsin, benle ilgilensin.
Kadınım ben sevilmeye, okşanmaya ihtiyacım var.

Bilmiyorum anne, hatam var mı? Hangi tavrım yanlış? Yardım et bana, varsa yanlışım atayım, düzelteyim.
Bir çare söyle de yuvam huzur dolsun anne...

Büşra Şükran