Meşe bir gün saza demiş:

— Doğrusu çok güçsüzsünüz. Minnacık serçe konsa üstünüze Beliniz bükülüverir.

Suları ürperten seher yeli

Baş eğdirir size

Bir de benim şu dağ gibi gövdeme bak!

Güneş bile zor giriyor içime

Fırtına dallarıma oyuncak.

Her esen yel sana bora

Bana kasırgalar meltem.

Bari gelip gölgemde . yaşasan da

Üzerine kanat gersem.

Ama sizin soy nedense gider

Sulu rüzgârlı yerlerde biter.

Acıyorum sizlere

— İyi yüreklisin demiş saz meşeye; Eksik olma ama bizim için üzülme. Benden çok sen kork rüzgârdan: Ben eğilirim kırılmam.

Doğru bugüne kadar dayanmışsın Dimdik durmuş boyun eğmemişsin. Ama sertin serti var

Bir gün . bakarsın sana da çatar.

Demeye kalmamış rüzgâr patlamış

Bir karayel bir karayel ki neuzübillah!

O güne dek kimseler rastlamamış

Böyle belalısına.

Rüzgârlar anası Kuzey

En azgın oğlunu salmış dünyaya.

Saz eğilmiş meşe dayanmış

Derken karayel arttıkça artmış.

Sonunda birdenbire gelmiş meşenin hakkından:

Göklere değen başını sermiş yere

Köklerini çıkarmış yedi kat yerden.


Lafonten Hikayeleri La Fonten Hikayeleri Fabl Hikayeleri
Jean de La Fontaine