Bu durumun aynısını ben 18 yaşında yaşadım. Belki olgun davranamadım hatta annemle iletişimimi sıfırladım. Kesinlikle tavrım netti böyle bir durum olmamalıydı kabulu zordu . Ama sanırım çok büyük konuşmuşum. Doğduğu tarih itibarıyle salt düşüncemden arındım. Hayatımın en zorlu dönemlerini boşu boşuna yaşamışım dedim . Bundan güzel bir mutluluk olması mümkün değildi. Kardeşim şuan 4 yaşında onu çok seviyorum .Ona sorduğumda beni nekadar seviyorsun bana dediği '' Seni uzayın boşluğuna kadar seviyorum '' Sanırım Bundan daha büyük ve daha keyif verici bir sevgi şekli olamaz ...