bir yalnızlık 'sen'fonisidir şimdi bütün notalar... artık her perde arkasında bir şarkı ağlar...
Mevsimlerden ‘kalbi kırık bir bahardı’
ve ne hikmetse on üçüncü cumaya denk gelmişti gidişin..
bense bunu tanrının 1 nisan şakası zannetmiştim..
ama artık anladım ki ‘sen’ gibi gerçekti bu ayrılık da..
İçinde ne bir geri geliş vardı
ne de yaramaz bir çocuğun masum gülüşü..
işte böyle başladı lanet bir aşka hapsedilişim..
yağmur mesaisine kalıyor artık gökyüzü her daim..
her daim ıslak bir iç geçiriş oluyor hayalin gözlerimde..
Uçurum diplerine saklanıyorum çaresiz
ve sessiz ‘imdattt!’ çığlıkları atıyorum denize taş niyetine..
Sensiz kalma korkuları biriktirmiştim ya çocukluğumun ıslah evlerinde
şimdi onları içimin küflü duvarlarına asıyorum..
ürktüğüm uzakların seyrine bırakıyorum kimsesizliğimi..
ve bir mülteci gibi kalıyorum yokluğunun coğrafyasında..
Suskunluğuna direniyor da ruhum
kokun olmadan anlaşamıyor tenimle asla..
alkol mesaisine kalıyor artık sokaklar her daim..
her daim ayyaş bir özlem oluyor hayalin damarlarımda..
Köşe başlarında ayak izlerini dileniyorum
Sesime ses vermeni bekliyorum inançlı dudaklarımla..
Sensizliği dünden kabullenmiş şehre göğsümü geriyorum
Ve savaşlar ilan ediyorum suretini unutan her surata..
Yaralarıma direniyor da bedenim
Dokunuşların olmadan anlaşamıyor hayatla..
Şimdilerde hafıza kayıpları arıyorum kendime
Seni unutmanın başka türlüsü imkânsız diye..
( Çiğdem Yılmaz )
Alıntı.