sessizim
Yolduğum saçlarımla asıyorum gençliğimi
Her yol ağzında rastladığım ben’in
Dişleri arasında buluyorum yüreğimi…
Besmeleyle yar deyip kör bıçaklar çalıyorum soluğuna
Yitirilmek, bir ölünün göçüşünü ardında çocuk gibi büyütmektir
büyütüldüm
sessizim
suçsuzum
Bir mermi gölgesinde kanımın Kerbela’ya kaçışına yetişemiyorum
Gülüşe gam
Acıya ram oluyorum
Dizleri üstünde yürüyor masalım
Kahramanımın gözlerinde düş infazlıyorum
tanıksızım
ıssızım
En can alıcı yalnızlığımda yaşıyorum çöl havası kuraklığını
Dimağıma sapladığım adını
Bir cinnet mesabesinde eşkimle perçinliyorum
Avazım çıktığı kadar susuyorum
sessizim
durgunum
Yitirilmiş bir cana
Acı mayalanmış bir kana kaldım
Hayırla doğrulan içime şer ateşinde tümceler aldım
Şimdi Eyyüb’ün sadrına sığan bir sabırda ben olsaydım
sessizim
yaşayamıyorum
Okan Dikmen..