Çevrimdışı

Bir zamanlar tüm duyguların yaşadığı bir ada varmış, mutluluk, keder, bilgelik, aşk ve diğer duygular.. Bir gün adanın denizin dibine batacağı duyurulmuş. Tüm duygular hemen adayı terketmeye koyulmuşlar... Tüm duygular birer kayığa binmiş ama aşk son ana kadar adayı korumak ister gibi adada kalmaya karar vermiş...sular iyice yükselince aşk, yardım istemeye karar vermiş. Tam o sırada kayığıyla yanından geçmekte olan zenginliği görmüş, zenginliğe "zenginlik, kayığına binebilir miyim?" diye sormuş. Zenginlik "kusura bakma kayığım altın, gümüşle dolu sana yer yok" demiş. Sonra kibiri görmüş ve kibir, lütfen bana yardım et" demiş. Kibir "üzgünüm ama sırılsıklamsın, kayığımı berbat edersin" demiş, kabul etmemiş. Sonra, kederi görmüş, "keder ben de seninle geleyim" demiş. Keder "maalesef yalnız kalmam lazım" cevabını vermiş. Sonra mutluluğu görmüş ve ona seslenmiş ama mutluluk o kadar seviçliymiş ki, aşkı duymamış bile...Aşk, çok üzülmüş ağlamaya başlamış tam o sırada yaşlı birisi " gel aşk, ben seni götürürüm" demiş ve aşkı, kayığına almış. Aşk o kadar sevinmiş ki, yaşlı kişinin ismini sormayı unutmuş. Karaya çıkınca yaşlı kendi yoluna gitmiş. Aşk, bu yaşlı kişiye minnet doluymuş ve onun kim olduğu merak etmiş. Bunu bilse bilse bilgelik bilir deyip, bilgeliğe o yaşlının kim olduğunu sorunca bilgelik "ha, o mu, o zamandı" demiş. Aşk, kendisine zamandan başka neden kimsenin yardım etmediğini sorunca da, bilgelik gülümsemiş ve içtenlikle "çünkü aşkın ne kadar büyük olduğunu ancak zaman bilir" demiş.