Çevrimdışı

Yıldızlar ve İbrahim (1) Yazan seyit ahmet uzun
İbrahim küçük ve zeki bir çocuktu.
Babası Azer ve etrafındaki insanlar
Onu çok ama çok şaşırtıyordu.
Yaptıklarını bir türlü anlamıyordu.
Kocaman adamlar taşları yontuyor,
Sonra da onların karşısına geçiyorlardı.
“Ey yüce tanrımız” diye tapınıyorlardı.
En garibi de onlardan yardım istiyorlardı.
İbrahim buna hiçbir anlam veremiyordu.
Babası Azer’in evde yaptığı putlar
Birden bire tanrı oluyor tapınılıyordu.
Kendileri insanlar tarafından yapılan putlar,
Kendileri korunmaya muhtaç putlar
Nasıl tanrı olabilir diye düşünüp duruyordu.
Kocaman dünya yıldızlar, ay ve güneş,
Dağlar,ovalar, denizler ve hayvanlar,
Bu kadar büyük bir dünyaya
Bu putların sahip olması
Ve yaratması asla mümkün değildi.
Öyleyse daha büyük bir şey olmalıydı
Her şeyi yaratan ve sahip olan varlık.
Ve İbrahim düşünmeye başladı yaratıcıyı
Derken gece bir yıldız takıldı gözüne
Sevinçle haykırdı işte budur benim Rabbim dedi.
Hem daha yüksekte ve ışık veriyordu
İnsanlara faydası da vardı putlar gibi değildi.
Sabaha kadar ona bakarak mutlu oluyordu.
O taş yığınlarının tanrı olamayacağını biliyordu
Ama o da ne İbrahim birden bire üzüldü
Sevinci çok uzun sürmemişti çünkü
Buldum diye sevindiği Rabbi kendisini
Terk etmişti yalnız başına, ortadan kaybolmuştu.
Ve İbrahim batanları sevmem dedi.
Başka bir gece gözü sevinçle tekrar ışıldadı
Gökyüzünde parıldayan ayı görmüştü
Bu yıldızdan daha büyük ve parlaktı
Olsa olsa budur benim Rabbim diye
Sevinmeye başlamıştı.işte Rabbi duruyordu
Kendisine bakıyordu aydınlık yüzüyle
Çocuksu bir sevinçle yerinde duramıyordu.
Ama İbrahim’in bu sevinci de çok uzun sürmedi
Çünkü sabah olmuş güneş doğmuştu.
Ve ayın o gülen yüzü solmuştu.
İbrahim ise bu duruma çok ama çok üzülmüş
Buldum derken yine kaybetmişti
O aradığı yüce ve güçlü yaratıcıyı
Ama sabahın ilk ışıklarıyla tekrar aydınlandı
Ağlayan gözlerinde büyük bir umut belirdi.
Çünkü güneşi görmüştü parıldayan yüzüyle
Bu onlardan daha büyük ve aydınlıktı
Hem ışık hem de ısı veriyordu
İnsanlara daha çok faydalıydı.
Olsa olsa budur benim Rabbim dedi.
Sevinçle el açtı dua etti mutlu oldu.
O günü çok neşeli geçti İbrahim’in
Ama heyhat gün bitmek üzereydi yine
Güneş yavaş yavaş çekiliyordu evine
Etraf yine karanlığa gömülüyordu.
Ve İbrahim’in bu sevinci de
Uzun sürmemiş yarıda kalmıştı yine
İbrahim o gece çok düşündü Rabbini
Putlar olamazdı çünkü onlar taştandı
Yıldız, ay ve güneşte olamazdı
Çünkü onlarda doğup batıyordu
Öyleyse olsa olsa bunları yaratan
Onlardan çok daha büyük ve güçlü
Hem de başkalarına muhtaç olmamalıydı
İbrahim bir tepenin üzerine çıkmış
Gökleri, yeri, ovaları, insanları seyrediyordu
Bir kuş gelmiş yanındaki ağaca konmuş
Tatlı tatlı ötüyor İbrahim’in sevincini paylaşıyordu.
Rüzgarın yumuşak esişiyle ağacın yaprakları
Sanki o yüce yaratıcıyı anıyordu.
İşte tüm bu güzellikleri ancak o yüce Allah
Beni, anamı, babamı ve tüm insanları yaratan
Hem de yıldızları,ayı ve güneşi yaratan
Batması,doğması, yapılması olmayan
O yücelerin yücesi Allah yaratmıştır.
Olsa olsa benim Rabbim O’dur.
Sana binlerce şükürler olsun Rabbim
Şayet bana bu güzellikleri görecek gözü,
Onları düşünecek aklı vermeseydi
Nasıl bulabilirdim seni ey yüce Rabbim dedi.
İnsanların akılsızlığını bir kere daha gördü
Nasıl olurda yaratılanı, elde yapılanı
Taşlardan oyularak var edileni
O eşsiz yaratan gibi görürlerdi insanlar.
Bu gerçeği gördükten sonra İbrahim
Babasını anlamakta daha da zorluk çekti.
Babasını o putlara taparken görünce ona;
Babacığım dedi sen ne yapıyorsun böyle
Seni duymayan ve görmeyene mi tapıyorsun
Sana ne fayda verebilir ki o söyle
Elinle sen yapmıyor musun onu
Nasıl olu da senin Rabbin olur anlamıyorum.
Şeytana kulluk etme babacığım o sana
Ve tüm insanlara düşmandır unutma
Seni Rabbine isyana sürükler çünkü o
Çok merhametli olan Allah’a isyan etti
Şimdide sizleri isyana sürüklüyor
Aklınızı başınıza alın dönün bu yanlış yoldan
Çünkü sana gelmeyen bir ilim geldi bana
Sakın şeytanın yakının olma babacığım
Sonra büyük bir azaba uğramandan korkarım.
Babası şaşkın şaşkın İbrahim’e baktı
Sonra da kaşlarını çattı öfkelendi
Ey İbrahim dedi yüz mü çeviriyorsun
Benim taptığım tanrılardan söyle
Eğer vazgeçmezsen bu düşüncenden
İnan seni taşlarım ve de kovarım evimden
Artık benden uzak dur dur ki seni görmemeyim.
İbrahim bu sözler üzerine anladı ki babası
Vazgeçmeyecek bu taş tanrı sevdasından
Selam dedi ve ayrıldı bir müddet babasından
Yüce Allah’a şükretti tüm yaşamı boyunca