Gecelerimin depremlerinde yıkıldım sana hep...
Her acı daha da acıydı ötekinden...
Zifiri bir enkaz parçasıydım her artçı gözyaşımda...
Yenik bir düşmüşüm meğer sebepsiz uykularımda...
Yenik düşmüşüm sana...

Şimdi anlıyorum...
Anlaşılması gereken her bir dokunuşu...
Önceden...
Kendime dokunuyorum...
Üşümüş bir soğuk algınlığı..
Tat vermiyor senin gibi..


Varlığını bilmek..
Yokluğunu anlamlandırıyor..
Sen yokken..
Varlığın bana yetiyor...