13 Ağustos 2008, 19:22
|
#1 |
| Guest
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
| “hayat bu” ...
Bazen aşk biter yalnızlık kalır oyunun sonunda ve sen haline acıyarak bakarsın.
Oyun bitmiştir aslında sevinmen lazım.
Ama o kadar zordu ki geçmişi silmek.
İlk aşkını unutabilmek o kadar zordur ki senin için.
Sen sadece onu beyninden silmezsin.
Başka vücutların sana değmesine, başka ellerin sana dokunmasına, başka gözlerin sana bakmasına izin verirsin.
Ama o kadar zordur ki unutmak, unutabilmek.
Baktığın iki çift gözde bile onun yeşilliğini ararsın.
Oturup düşünürsün bir an;
o gitmeyi göze aldıysa, sende unutamayacak kadar güçsüz olamazsın?
Bazen oturup ağlarsın, düşünürsün kara kara neden bu hayat böyle diye?
Aslında fark edersin ki hayatı zorlaştıran sensindir aslında.
O gittiğinden beri mutsuz olduğunu düşünürsün.
Mutlu olman gereken yerde neden mutsuz olursun ki?
Anlamazsın içini. Aslında mutsuzluğunun nedenini biliyorsundur.
O da ona karşı duyduğun özlemdir.
O kadar çok özlersin ki onunla olan geçmişini.
Dönüp bakmak bile istemezsin.
Başka bedene dokunarak sevmeye çalışırsın ama ne çare.
Sanki her şey çok boşmuş gibi ve bir günahın içinde hissedersin kendini.
Kendini suçlamalar başlar yine.
O kadar çok karışıksındır ki çözemezsin içindeki soru işaretini yada soru işaretlerini.
Bilirsin vardır bir mutsuzluluğunun nedeni, çözemediğin soruların vardır bir cevabı.
Soruların yanıtlarını bulamadıkça dengesizleşirsin bu hayatta.
Hayat bu dersin yine
“hayat bu” …
Alıntıdlr..
|
|
|  |