| Cevap: Half Life 2 - inceleme
Sesler ise, genel anlamda oldukça doyurucu olsa da, bazı silah sesleri biraz yavan kalmış açıkçası. Yine de çok fazla göze (daha doğrusu kulağa) batmıyorlar. Silah sesleri dışındaki ses efektleri oldukça sağlam kesinlikle ve atmosfere büyük katkısı var. Özellikle Buggy'nin yolda kayarken çıkardığı sesler, sanki gerçekten Buggy'yi kullanıyormuşsunuz hissini yaşatıyor size. Ya da "We Don't Go To Ravenholm" bölümünde, toxic headcrab'lerin çıkarttığı sesler iyice gerilmenize, üstünüze sıçradıkları anda elinizin quickload tuşuna gitmesine bile neden olabiliyor.
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Konu Ravenholm'dan açılmışken, bu bölümün uzun süredir bir oyunda gerçek anlamda gerilmemi sağlayan ilk bölüm olduğunu söylemek istiyorum. Özellikle toxic zombie ve headcrab'lerin çıkardığı sesler ve animasyonları resmen elimin ayağıma dolaşmasına neden oldu. Oyundaki her ayrıntı, her detay atmosfere böyle olumlu etki yapıp, sizi içine çekiyor işte. Uzun zamandır gerçek anlamda gerilmediyseniz, "We Don't Go To Ravenholm" bölümünü kesinlikle oynamanızı tavsiye ediyorum. Ravenholm'a neden gidilmediğini de anlamış olursunuz böylece...
Konuyu çok fazla dağıtmadan, seslere geri dönelim. Seslerin gerçekten de oyunun atmosferine katkısı büyük. Sırf atmosferi değil, aynı zamanda oynanışı da etkiliyorlar. Örneğin Nova Prospekt'te, turret'leri kurup Alyx'i beklediğiniz sırada Combine askerlerinin yaklaştıklarını seslerden çok rahat bir şekilde anlayabiliyorsunuz. Hele de iyi bir ses sisteminiz varsa, atmosferin içinde iyice eriyip kendinizi oyuna kaptırmanız çok daha kolay. Seslendirmeler de bir o kadar iyi olmuş. Alyx, Barney, Eli gibi karakterlerin seslendirmelerinin mükemmel olması bir yana, pek önemli olmayan karakterlerin seslendirmelerinde bile kalite sınırının altına düşülmediğini kolayca farkediyorsunuz.
Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Müziklere gelecek olursak, Half-Life 1'deki müzik anlayışının burada da devam ettiğini görüyoruz. Sadece belirli anlarda devreye giren kısa parçalar, isteneni fazlasıyla veriyor. Ravenholm'da devreye giren müzik ürpermenizi sağlarken, motorla suda helikopterden kaçarken çalan müzik adrenalini arttırıyor. Bu müziklerin kısa ve sadece belli anlarda devreye girmesini bir çok kişi bir eksi olarak sayabilir, ama benim düşünceme göre bu müzikler sürekli olsaydı, istenen bu etkiyi veremezlerdi. O yüzden müzikler tam kararında ve çok iyi olmuş diye düşünüyorum. Ki zaten eğer müziklere doyamadığınızı düşünüyorsanız, oyunun (ve Half-Life 1'in de) müziklerini oyunun klasörünü kurcalayarak bulup istediğiniz zaman dinleyebilirsiniz.
Atmosfer ve oyun hakkında daha ne söylenebilir, bilemiyorum açıkçası. Ambiyans mükemmel, sesler ve müzikler tam kıvamında, grafikler muhteşem, oyunun konusundan rahatlıkla mükemmel bir film ya da kitap çıkarılabilir... Ve bunların hepsi aynı potada eridiğinde, ortaya şu ana kadar yapılmış en iyi oyunlardan biri çıkıyor.
Half-Life'ın FPS türünde yaptığı devrimlerden sonra çıta oldukça yükseğe taşınmıştı. Bu çıtayı zorlayan oyunlar olsa da, henüz geçebilen olmamıştı. Ancak Half-Life 2, çıtayı geçmekle kalmayıp, daha da yükseğe taşımayı başarıyor. Evet, beklediğimiz Half-Life 2 buydu. Beklentilerimizi de aşan oyun, yılın son anlarında piyasaya çıkarak Yılın En İyi Oyunu ödülünü son anda kaptı gibi gözüküyor. Eğer Half-Life 2'yi kaçırırsanız, oyun tarihinin en mükemmel oyunlarından birini de kaçırmış olursunuz.
Half-Life 3'e kadar (ki oyunu bitirenler, 3. oyuna açık kapı bırakıldığını biliyorlardır zaten) çıkan oyunlar çıtayı ne kadar zorlayacak, göreceğiz. Ama ben çıtayı daha da yükselten olabileceğiniz sanmıyorum, ta ki Half-Life 3'e kadar...
Not: Bu inceleme alıntıdır....
__________________
Üşeniyorum öyleyse yarın |