Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



Düşlerin gerçege, gerçeklerinse düşe dönüştügü bir yaşam özlüyorum.
Yaşamaktan bunalmıyorum, bunalımı yaşayıp, bunu kendime ait bir yaşam biçimine dönüştürüyorum.

Sanırım bütün sorunum özlemekle ilgili. Keşke "yaşlanmaya başladım, o
yüzden geçmişi özlüyorum" diyebilseydim. Zerre kadar özlemiyorum
geçmişi. Geçmişe dair ne varsa silindi hafızamdan.
Ben gelecegi özlüyorum.

Belki de hiç yaşayamayacagım gelecegime dair özlemlerim.
Asıl sorunda burdan başlıyor zaten.
Gelecegin olmayacagını biliyorum.
Olmayanı, olma ihtimali bulunmayanı özlüyorum.
İşte bu özlem koyuyor insana...







Duvarda gölgeler ve o görüntülerle çarpışmak yoruyor. İnsanlar gerçek
degil artık, mekanlar gerçek degil. Belki de o yüzden sevmiyorum ana
caddeleri, ışıltılı alışveriş merkezlerini, konforlu mini sinema salonlarını.
Filmlerin de eri düşüyor oralarda, filmler hırpalaniyor.
Ruhumuz bütün "sakıncalı" kareleri sansürlüyor, makaslıyor, yalnızlaştırıyor.
Sansürlü, makaslı, yalnız bir yaşam bu benim yaşadıgım ve yalnızım işte
yine...

Şaşırmıyorum aslında, böyle olacagını çok öncesinden biliyordum.
"Boş durmadım, savaştım. Savaştım ama yenildim. Yenildim ama ezilmedim" diye kandırmayacagım kendimi.
İşte itiraf ediyorum; ezile ezile, hırpalana
hırpalana yenildim. Yenildim işte ötesi yok








İşte bu yüzden korkuyorum ana caddelerden.
Deniz kenarlarını seviyorum,
salaş meyhaneleri seviyorum. Issız ve bana ait olan yerleri seviyorum.
Televizyonu de il ama o televizyonun altındaki dolapta bulunan
anılarımı seviyorum. Her açtıgımda o dolapta bulunan anılarımın anlatacakları var bana çünkü.
O salaş dedigim meyhanenine öyle, kayalara vuran
dalgalarında ne çok anlatacagı şey var. Bunlar dışında herşeyin sadece
görüntüsü var oysa.









Bunun için yalnızca kendimi korumak için kaçıyorum herşeyden.
Kaçarak yaşıyorum.
İçime kapanmıyorum, düpedüz içime kapaklanıyorum.
Böylece korunuyorum hayattan. Bedenimse ruhumun zırhı sadece....