Çevrimdışı

Sonbahar yapraklarla dans etmeye başlamıştı.sararmış yüzlerinde zamanı kabullenmiş yatarken yerlerde yapraklar ben yine tasmalarının içinde bir tabunun esiriyim.kimliksiz zamanların kendini olmadığı gibi gösterme çabalarına kanmış bir serseriyim.

Yazıyorum.belki laf olsun diye,yada beğenilme ümidiyle.kim bilir…senin bilmediğini kim bilir…canı sıkılmış bir ruhu zaptedemeyen bir ben var karşımda.birde iki ucu boklu bir değnek…bakıyorum şu son bir haftama,gülüyorum.iyi ve kötü arasında zaman bu kadar mı adil davranır, düşünüyorum…daha düne kadar durmuş iken dünya şimdi bu denli hızlı dönmesi,başımı döndürmesi…anlam veremiyordum eskiden olsa.şimdiyse zamanın bu dengesiz dengesini kabullenmekten başka ne yapabilirim ki?

Zaman ese dursun ruhların özünde,ben şimdiyi yaşıyorum yarını unutmuş kadar sarhoş…bir yanımda kötüler diğer yanımda iyiler,yürüyorum bir çelişkinin üzerinde.ilk defa adım atıyorum iki ucu boklu değnekte.bir şarkıda geçiyordu “bu ne beter çizgidir bu ,bu ne çıldırtan denge…yaprak döker bir yanımız ,bir yanımız bahar bahçe…”ne çok severim bu şarkıyı…
Daha önce varolmadığım bir duygunun zamansızlığında düşünüyorum şimdi bu şarkıyı…anlamazmışım meğerse bu dizeleri o zaman.şimdi ilk defa anlam yüklerken kelimelere şahit oluyorum zamana.hayalini kurduğum ve yanıldığım bir düşün içinde geçmişimi özlüyorum geleceğin heyecanından korkarak.

Evet bir yanım yapraklarını döke dursun geçmişe kapılıp,bir yanımsa bahar bahçe çiçekle dolansın ruhum…takılıp kalmaktansa hayatın bir kısır döngüsüne ,varsın olsun ,bozulsun bu değneğin dengesi.parmaklarımı yazılarda unutmuş ruhum ilerlerken seçilmeyi bekleyen yollar ayrımına garip bir korkunun aptalca bir özlemini çekiyorum kalbimde.düşünüyorum yazmayı bırakıp.iyi yada kötü, var mı birbirinden farkı?aynı çelişkinin iki kenarı değil miydi yoksa?yalansa eğer gerçek, en büyük kanıtıdır iki ucu boklu değnek.