Çevrimdışı

Bilirsiniz, kuşlar hep zarif canlılar olarak nitelendirilir. Özellikle de sesleriyle, ötüşleriyle methedilirler. Serenat yaparak etraflarına neşe verdikleri anlatılır durur. Şarkılı tekerlemesi vardır bunun mesela:

Mini mini bir kuş donmuştu, pencereme konmuştu
Aldım onu içeriye "cik-cik cik-cik" ötsün diye
Pır pır ederken canlandı, ellerim bak boş kaldı

Yine, meşhur bir Bob Marley & The Wailers şarkısında görürüz neşe saçan ötücü kuşları:

Rise up this morning, (and) smile with the rising sun
Three little birds pitch by my doorstep
Singing sweet songs of melodies pure and true
Saying "this is my message to you" (vuh-huuuu)

Kusura bakmayın, ama Bob Marley'e diss atmak durumundayım. Vay efendim üç küçük kuş gelecekmiş, kapı eşiğinde güzel ezgilerle ötüşecekmiş, etrafa neşe verecekmiş... Bırakınız bunları. Zira, dikkat ederseniz - şarkıda da üzerinde durulduğu üzere - hepitopu üç kuş o, hadi beş diyelim veya yedi diyelim. Sen bunun bir de üç yüz tanesini bir arada gör, o gürültüye sadece bir saat maruz kal, ben seni o zaman göreyim "it's gonna be alright" diyebiliyor musun! Hayattan soğursun.

Evimin karşısında tarla boyu çalılar, dere boyu ağaçlar var. Kuş sürüleri bahar gelince bu alanda bir toplanıyorlar, başlıyorlar şakkara-şukkara, cakkırı-cikkiri ötüşmeye. Gece gündüz demeden. Hele gece saat 3 ila sabah 6 arası, ikindi sonrası ise 15 ila 18 saatleri arası bir cak cak zamanları var bunların, tam evlere şenlik; Pencere kapalıyken bile sanki evde yan odaya doluşmuş da ötüşüyorlar gibi duyuyorsun o nalan şakayışlarını. Kuş sesini bastırmak için bangır bangır müzik dinlemek durumunda kalıyorum ben, sen ne diyorsun!

Bir de elektrik tellerine doluşup öter bu kuşlar. Pencereyi açıp "öyle dışarda kalmayın, içeri buyrun, gelin laklağınızı burada yapın" diye bağırıyorum. Yani ha orada ötmüşler ha evin içine girip ötmüşler, fark etmiyor ki benim için.

Kısacası ben sevmem kuş falan. Neyini seveceğim onların, arsız şeyler...