Çevrimdışı

Bir küçük kıyametti yaşadıklarımız. Ne tarafa gitsen yanlış taraf. Evlatlarını diğer oda da unutup canını dışarı atan anaların hikayesini duyunca hesap günü geldi aklıma.
Aşağı inip yağmurdan arabalara binince trafik kilitlendi, kimse kaçamadı bir yere. Orada da bu gidiş nereye ayeti geldi aklıma.
İyisiminiz diye arayanlar, duygulandırdı beni. Durum mesajlarının her birini korka korka açıyordum. O mutlak sonu gördüm bir arkadaşın durum mesajında, ailemizden insanlar öldü üzgünüm, üzgünüz yazıyordu.
Sonra insanların ayakkabısız yağmış karların üzerinde yürüdüklerini görünce, kendi kendime ey insanoğlu işte Dünya’dan nasıl da kaçıyorsun dedim.
Canını kurtabilmek için, canın yongası dediğin malı mülkü bırakıp çıplak ayakla kaçıyorsun.
Yükses sesle ağlayanları gördüm, Erkekler tuvaletine kadınların geldiğini gördüm. Hani diyordu ya o gün herkes çıplak olacak ama kimse kimseye bakmayacak. Onun gibiydi adeta, kimse garipsemiyordu.
Bizim için endişelenen, dua eden, davet edenleri gördüm.
Ve daha bir çok şey gördüm. Sonra yıkılan camilerin, apartmanların, heybetli iş merkezlerinin fotoğraflarını gördüm. Dua edip yalvaran ALLAH’ım ne olur dursun artık diyenleri gördüm.