Çevrimdışı

"biz daha ölmedik, ince mevzuattan emekliliğimizi vermiş değiliz" durumlarına yakın tarihte harbiden teğet geçmişliğimiz mevcuttur. şöyle ki; 28-30 arasındayken valideyi bi arkadaşına götürdüm misafirlik hesabı. kadın da bebekliğimden beri görür bilir beni, ısrar etti bi çay iç diye, kıramadım girdim. aha bunun bi kızı vardı, liseden yeni mezun. içeri adım attığım saniye gördüm, oracıkta mevlid-i şerif okuyuvermişim. vay babayın atayın. evin içinde topuklu ayakkabı giymeler, bir süs, bir endam... ulan böcek gibi kız çocuğuydu bu, ne hale gelmiş? neyse, kafamda "iş çıkar mı? çıkarsa ayıp kaçar mı? liseden yeni mezun bi kız için yaşlı mı sayılırız lan?" nevinden tilkilerle cedelleşmekteyken, nazlı gelin can alıcı bir sual eyledi: "HerakLes abi, çayını demli mi alırsın?" abi mi? habaov. lan tamam, abi demesi normal de, öyle bi tonda söyledi ki, köşeyi dön, amcaya çıkar o abi. lan o abi lafı bir yankılandı beynimde, karı bin kez abi demiş gibi geldi yemin ediyorum.

- HerakLes abi, çayını demli mi alırsın? (ha abi? abi abi HerakLes abi, çay abi, demli mi abi? abi demli mi abi, abi mi abi? abi mi abi bir insansın abi. abiler. abi, çay ve dem abi. abi çay ister misin, demli mi abi? abi? ve abi. nasıl abi? abi.)
- haabinin a..
- efendim?
- dem diyorum, koy. safi deminden koy.

yukardaki girizgahtan da anlaşılacağı üzere ediyor. şimdi o halimden daha da yaşlıyım. bak yine aklıma geldi. neyse.