| KİBR'İM
Canım yandı.
Gerçi alışkındım ama, hatırlatınca sen yandı bir kere.
Bütün ışıkları söndü şehrimin.
Kibrim arttı, beni tüketti bir yandan.
Elim kolum bağlı bir vaziyette, kaldım öyle dört duvar arasında.
Nefesim sıkıştı, göğsüm çatladı.
Kızamadım sana, beddua da edemedim.
Dilim kesildi, kan döküldü gözlerimden.
Bunca zaman kime sakladın sesini?
Bir tıkırtının dahi yolunu peşlerken, sen kendini kimlere peşkeş çektin?
İzah edemediğim bir acı bu.
Ben hiç böylesine yıkılmamıştım.
Dizlerim kanadı, derim yırtıldı.
Hıncımdan kemiklerim çatladı..
Aklım durdu.
Saatlerin geçmediğini, kibrimin tükenmediğini hissettim.
Bunca vakit, zehir solumuşum göğsüme.
Geç de olsa, bir şeyleri hissettim.
Sana dairlikleri yokettim her yerden.
Üstüne bir bıçak çektim, kana buladım seni..
Ve bir şey öğrendim..
Yalnızca ten bakir değilmiş.
Ruh'ta bakirmiş bunu bildim.
Peki sen ruhunu kime ziyan ettin?
Nasıl kirlettin..
-Matizz
__________________
Bir veliaht tutkusu; Şair ceketli çocuk.. |