Çevrimdışı

Yalnız bir kadındı o, düşüncelerinin kırıkları her yalnız kalışında birer birer ruhuna batardı. Güzeldi. Gece rengindeki saçlarına inat her bir tebessümün de etrafındakilere gün doğumunu yaşatırdı. Annesi gibi olmak istemediğini söylerdi hep. Bunun korkusuyla aylar hatta yıllar geçirirdi. Kendisini hiç bir yere ait hissetmez ve kendini sürekli bir arayış içinde bulurdu. İnsanlara kendini sevdirebilmek için her türlü şaklabanlığa girerdi. Sevgisiz bir kadının acı çırpınışlarıydı bunlar...
Sürekli gülümserdi. İnsanların garibine giderdi bu durum. Ama kimse onun gülümsemezse delireceği ihtimalini bilmezdi. Hayatta kalma biçimi olmuştu sürekli tebessüm etmek kadının.
Ruhu kan revandı. İçinde, bir kuytu köşede büyümeyi reddeden küçük bir kız çocuğu vardı.
En çok zamandan ve gelecekten korkardı. Sevmezdi belisiz şeyleri . Korkuturdu onu.
Uyumak için bir ton aptal ilaça ihtiyaç duyar bunun garip hüznünü her gece yaşardı.
Onun yanındayken hüzünlü olmak imkansızdı. O herkese yardım etmek için çabalar, insanları mutlu etmek için uğraşırdı. Ama kimse onun içinde ki hüznü görmek istemezdi.
O, en çok sevilmek istemişti,
Ama kimse bunu fark etmemişti..