Çevrimdışı

Hikaye denildiğin de nedense aklıma hep kış gelir,kiremit tavanlı evlerde yaşayanlar daha iyi anlayacaklar beni.Hikayelerin sonu genellikle kötü bitecek olsalar da çocukluğumuz da anlatılanlar bize göre uyarlanmış hikayeler di.Kışın tek odada uyuyan aile ve yorganın altında o hikayeleri can kulağı ile dinleyen çocuklardık.Hikayeler bizi mutlu etmek umutlarımız olsun diye anlatılırdı.İşin acı tarafı o hikayeleri anlatan nesil yok olmak üzere,teker teker hakkın rahmetine kavuşuyorlar.Biz geliyoruz sıraya,zaman bizim zamanımız.Bizler ne yapıyoruz,çocuklarımıza hikayeler anlatıyormuyuz gerçekten,yoksa yalanlardan oluşan sahtecilik ve özenti üzerine bir yapmacık hayatmı inşa ediyoruz.
Sorgulanması gereken bizleriz bence,kendimizi bizi var edenlerin yerini doldurabilmek adına.