JezebeL

Uçkurumu,
Çözümünü bildiğim bilmeceler gibi çözüyorum.
Önceki gecelere sinmiş, tanımadık bir ben’ in
Taşıdığı ağır asa gibi tok sesler çıkarıyorum
Yere vururken.
Kendini dilenen bir dilenciye
Ekmek vermek kadar anlamsız oluyor
Adını söylemek, Jezebel.

Aşklarımın operası
Hep şişman kadın bölümünden başlıyor.
Doksanında zengin olmak kadar
Anlamsızlaşıyor adın, Jezebel.

Hortlamaya çalışan deneyimsiz bir ölünün
Burnuna üflenen hayat nefesi gibi
Çağlıyor gülüşün.
Kendi adını doğmadan koyman kadar
Anlamsız adın, Jezebel.

Hiçbir yere çarpmamış bir yankının,
Kaderi gerçek olmaksa,
Zamanın onun için bir tokatla başlayacağını
Bilmesi gibi acı,
Varolduktan sonra tanımlanması kadar
Anlamsız, Jezebel.
Uçkurumu,
Hiç atılmamış bir düğüm gibi çözüyorum.
Duymazsın diye, sana yazdığım şiirleri
Hep başkasına okuyorum.
Şiir kendini yazıyor,
Uysalca kalem oynatıyorum.

Tarihin tersten yazıldığı,
Ses olmayan bir ülkede
Birileri şarkılar yazıyor sana.
Adın neydi, Jezebel?

İnsanlığım, kilidin icadıyla başlıyor.
Her erdemimi açan bir maymuncuk gibi
Gözüme geliyor gözlerin.

Birgün firavunken,
Piramidime kalbini koyup unutuyor,
Yüzyıllar sonra şairken, kırıp ağlatıyorum.
Gözyaşların akıyor yanaklarımdan
Ve ağlayışın çıkıyor hançeremden.
Sözlerimin sahibi sen ol, isterdim ama,
Yalnız adın vardı;
Ruhundaki gözyaşıma
Taammüden esir düştü, Jezebel!