Yalnizligin hikayesine gelecek olursak .. Herkezin kendi icerisinde bi yalnizligi vardir.
Hani bahsetmistikya kalabalik icinde yalniz kalmak. Nedir bu yalnizlik ? ..
Bazen iyi gelen bir duygu,bazen ise içinden çıkılmıcak dipsiz bir kuyu ..
Kapkaranlik bir oda icerisinde,dort duvar arasinda sıkışip kalma duygusu..
Kendi iç dunyanda yalnizligin sessiz çığlığı..
Oluyor mu sizede kendinizi kaybettiginiz anlar ?
Kendi ruhunuzda ve benliginizde kayboluşlar ..
Ruhunuzun dar bir şeridin içinden sızılarla gectigini hissediyor musunuz sizde ?
Bunca sızıya rağmen aslinda yalniz olmadigimizi ve kendi benligimizin ve ruhumuzun zihnimizin ve en onemlisi kalbimizin bizle birlikte oldugunu da hissedebiliyormusunz ?
Yalnizligi ve kayboluslari hissettigimiz gibi aslinda kendimizide ve yalniz olmadigimizida hissedebiliriz bence..
Çok basit aslinda elini kalbine koydugunda o muhtesem ses hala hayat oldugunu ,hala umut oldugunu bize anlatmaktadir.Taki onun sesine kulak verelim .. Mutlu olmak icin insanlara yada herhangi bir seye ihtiyacimiz yok bence .. Hani
Can Yücel'in de dediği gibi "Baglanmayacaksin bir seye öyle köru körüne,o olmazsa yaşayamam demiyeceksin " ..öyle iste
Yani birine bagli kalmak mutlulugumuzuda ona baglamaya sebep oluyor.
Ama biz kendimize baglandigimzda ozaman hem kendi yalnizligimızda ,hemde kendi kalabaligimızla mutlu olucagiz.Tabi ki bu insanlardan uzaklasmak demek degil sadece kendimizle mutlu olabilmeyi becerebilmek..
Bazen o bahsettiğimiz karanliklar içersinde gözumuzü karanlik noktalara okadar çok dikeriz göremez oluruz asil aydinligi iste ozaman kayboluruz kuyunun en derinliklerinde .
Hani bir soz vardirya bazen kapali kapilar ardindan okadar cok bakariz ki, açık kapinin farkinda bile olamayiz.Onun gibidir iste karanlik bir kuyuda ruhumuzun kayboluşu.Tek yapicagimiz başimizi göge kaldirip orda ki maviliği ruhumuzda hissetmekdir.Gökyuzu uçsuz bucaksiz sonsuz huzurdur.Her karanligin bir aydinligi oldugu gibi kendi ruhumuzdaki cikmazlarinda elbet bir cikis yolu, bir gokyuzu derinliği vardir .. yeterki başimizi kaldirip gökyüzunu gormeyi bilelim ..
Kalabalik metropol şehirlerde yasayanlar bilirler kalabalik icerisindeki yalnizlik duygusunu .. evet bazen tarifi zor ve bunalticidir.Ama mesela bir İstanbullu olarak Taksim caddelerinde yuruyup o kalabaliklar içerisinden geçmek..ya da bir Eminonunu Carsisinda yuruyor olmak .. Onca sese ve kalabaliga ragmen kendi zihninde ve kendinle basbasa kalmak..
Bir yandan simit satan saticinin sesi.. bir kose basinda oturmus hasbihal eden yasli teyzeler ve dedeler..Caminin bir kosesinde avucunu semaya kaldirmis dua eden gencler..Çocugunu sakinlestirmeye çalisan anneler,guvercinleri yemleyen çocuklar..guvercinlerin pirpir kanat çirpinislari,deniz dalgalari arasinda marti sesleri...
Bunca sese ragmen ,onca kalabaligin icinden o şehirde tek basina kalmiscasina yuruyen sen ..
Unutma aslinda yalniz degilsin tek yapman gereken elini kalbine koyup başini göğe kaldirman ..