Çevrimdışı

..Çünkü seni seviyorum.

Hayallerimin başkahramanı oluşunu, hissettirdiklerini, hissetmek istediklerimi ve daha bilmediğin nice şeyleri. Çok bekledim, inan çok bekledim bu zamana kadar senin gelmeni.Kaç kere düşüp kalktığımı bilmiyorum, kaç kere vazgeçip sonra içimdeki umudumun bana “gelecek o, sil gözyaşlarını haydi kalk ayağa” demesiyle ayağa kalktığımı da.O kadar korunmasızdım ki sen yokken, korkaktı bakışlarım, yüreğim, en çok da kelebeklerim.Nereye baksam karanlık, boşluk, hissizlik bir de.

Sanki kimsesiz bir yerde yürüyorsun kendi başına, sadece yürüyorsun, korkuyorsun, biraz da eksiklik hissediyorsun.Midendeki kelebeklerini hissetmiyorsun zaten, kalbinin atıp atmadığını, nefes alıp almadığının farkında değilsin, sanki sen aslında bu dünyaya hiç gelmemişsin.

Ama sonra bir bakıyorsun, aslında yürüdüğün o yolda yalnız değilsin. Avuç içlerinden öpmek istediğin biri geliyor, kilitliyor elini eline, yüreğini yüreğine.Gülümsüyorsun, herkese her şeye inat.Sarılıyorsun, ama sımsıkı.Kaburgalarını kıracaksın sanki, o kadar özlemişsin o insanı, o kadar beklemişsin.Gelmesiyle sanki yeniden filizlenmiş bir papatya gibisin.

O kadar güzel hisler biriktirmişim ki senin için sevdiğim, hissetmeye kıyamayorum, o kadar öpülesi, o kadar güzelli ki, inan onları bazen senden bile kıskanıyorum.Gerçekten bilmiyorum, o kadar düşüp kalkmışım ki senin için, değmiş diyorum, gerçekten bu adam için değmiş.Gitme sakın, korkuyorum.Bu karanlıkta yalnız başıma kalmaktan korkuyorum, kaybolduğumda avuç içlerimi, daha önce hiç benimsemediğim, hatta benimsemek dahi istemediğim avuç içlerinin sahiplenmesinden korkuyorum.
En çok da, kelebeklerimin ölmesinden korkuyorum sevgilim.
Nefesi sensin onların,
lütfen, gitme.