Bazen göğe bakamayacak kadar içi sıkılıyor insanın. Gökyüzü ne kadar güneşli ya da bembeyaz pamuktan bulutlarla dolu olsa bile insanın o sonsuzluğa hiç bakası gelmiyor. Belki de tekrar umutlanıp yere çakılmaktan korkuyorum bilemiyorum. Mutlu muyum bilemiyorum ama mutsuz da değilim. Karmakarışık bir halde sadece olduğum yerde durmak, dinlenmek ya da hiç ayağa kalkmadan sadece beklemek, sonsuza kadar aynı yerde beklemek... Hatta beklemeyi boş ver , bu dünyaya ait hissetmiyor ve yok olmak istiyorum. Başka bir gezegene ait olabileceğim düşüncesi bile geçmiyor aklımdan. Bu evrene ait değilim ben. Sadece güzel gökyüzüne, tatlı esintilere, üzerine uzanıp ağaçların dallarının altında yattığım çimlere, gökte süzülen kuşlara, yanımda kıvrılıp sevmemi bekleyen kedilere, kalabalıklar içinde ve seslerin arasında yalnızlaşmaya aldanmış da buraya ait olmak istemiş gibiyim. Sanki burada kimseyle tek kelime etmeyip suskunluk oyunu oynamam gerekirken gönül bağı kurduğum herşeyin sorumluluğu altında kalmış ama yine de asla bıkmayıp sevgiyle avunmuşum da karşılık beklemediğim halde yalan dolan hislerle karşılıklar almışım gibi. Ki öyle de oldu...
Sadece kabuğuna çekilip kendi kendiyle kalmak isteyen ve kendini dış dünyadan soyutladığını zanneden bir kaplumbağa gibiyim. Ama dışarıdan insanların gördüğü bir somutluğa sahibim. Neden duygularımı hiçe saydığınız gibi varlığımı da bazen hiçe sayamıyorsunuz ki? Varlığımı hiçe saydığınız çok zamanlar oldu. Fakat şimdi durup dururken, varlığımı bu kadar hiçe sayarken size rahatsızlık vermediğim halde neden beni incitecek ve varlığımın gereksiz olduğunu hatırlatan tavırlarda bulunuyor, bu tarz cümleler kuruyorsunuz?
Sadece bu evrene ait olmadığımı bu kadar hissettirmeniz beni yaraladı. Gerisi gerçekten önemli değil. Sadece görmezden gelseniz yeter ,eskisi gibi, artık görmeniz için çabalamıyor ve istemiyorum. Yalancı duygu gösterilerinize katlanmaktansa görmezden gelinmeyi yeğlerim.