Çevrimdışı

“Küllü nefsin zâikatül mevt”

bir gece tüm bedenler
yaşanmaz hale gelir
annelere kast edilir
çocukların yutkunduğu kocaman
bir uğultu kalır..
gece ve sessizlik...
kum üflenir yüzlere
inmiştir yeryüzüne ne kadar taş varsa
firavunun evladı ile..
ve herkes o derin umarsızlığa
merhaba der..

çarpar üstüme ’ölüm’anımın
tadı..
işte en büyük paniğim belirir
kabrimin yanında..
ve sen çocuk
ve sen eli yüzüne kapalı apaz’m
saçlarının tellerine kadar
baktım sana..
evreni yıkık bir çift gözümle..

ben yerimde buz gibi
demedim gölgeler arasında ’hiç’liğimi
yürüdüm menzilimi yaktım da
yine seni yerinde sağ edemedim..

niyet ettim
alaca renkler giymiş üstüne harut ve marut
gece
sabrımı sınıyor..

nasılsa ölmeyecek miyim
âlem cehennemi görmeyecek mi
hayırdan çıktım
geçtim dünyanın zevkinden..
alın kulağımda ki bu sesleri!
kaldırın bitmez tükenmez
bu ızdırabı..

ben cehenneme uyanacağım
sen cennette çocuk...

sen kıyamda “Vel Bâ’su Ba’del mevt”
ben zaten “vel bâ’su ba’del kıyamet”

..


Belma Karaca

__________________