Çevrimdışı

Kimi gün öylesine yalnızdım
Derdimi annemin fotoğrafına anlattım
Annem
Ki beyaz bir kadındır
Ölüsünü şiirle yıkadım.
Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsin sen
Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.
Çok şey öğrendim üç yıl boyunca
Acının ortasında acısız olmayı,
Kalbim ucu kararmış bir tahta kaşık gibiydi
Kendimin ucunu kenar mahallelere taşıdım
Aşk diyorsun ya,
İşte orada dur
Islak, unutulmuş bir taş bezi gibi kalakaldım
Öyle ıslak,
Öyle kötü kokan
Yırtık ve perişan.
*Didem Madak