Bazen herkesten ve her şeyden kafamızı sıyırıp, kendimize uzaktan bakma şansı yakaladığımızda, zamanla yaşamaya
alıştığımız küçük bir şeyi fark ederiz. Öyle bir şeydir ki bu kendimizden, yaşamdan, sahip olduklarımızdan kısacası kendi gerçekliğimizden uzaklaştığımız ve yalın bir şekilde özümüzü görebildiğimiz nadir anlardandır. Evet, bildiniz; kendimiz ve yalnızlığımızla baş başa kaldığımız anlar…
Peki, dillere destan, şarkılara konu olan kasvetli yalnızlık söylendiği kadar üzücü müdür? Kimi zaman evet… Ama kimi
zaman da bir bakarsınız en sadık dostumuz oluvermiş…
“Yalnızlık” kelimesinin insana çağrıştırdığı anlam; tek başına olmak, etrafındakilerden ve sevdiklerinden ayrı kalmak olsa da aslında bunun böyle olmadığını çoğumuz tecrübelerimize dayanarak biliyoruz. Yeri geldiğinde çok kalabalık bir ortamda, yalnızlığı en derinden hissedebiliriz. Hayatta birçok şey istediğimiz şekilde giderken de…
Peki siz ne düşünüyorsunuz?