| İnsanmışım meğer
Canım acıyormuş meğer.
Everest’in tepesine çıksam da;
Korkuyormuşum meğer.
Kanıyormuşum mesela.
Oluk oluk kanayıp,
Fincan fincan toplanıyormuşum.
Ayaklarının altına nal dikmişler.
Gelen geçen basmış,
Can dememiş basmış
Yetmemiş çizmiş.
Yetmemiş bütün nefretini resmetmiş.
Ne şahesermişim!
Doyulmamışım.
İnsanmışım meğer.
Kabuğundan sıyrılan bir yara gibi.
İsyan etmişim, sığmamışım.
Soyulmuşum, çırılçıplak kalmışım.
Utanmışım.
Rüzgar tenime değdikçe,
Kendimden geçmişim.
Dünya yuvarlakmış meğer.
Ben acıda sabit kalmışım.
O döndükçe, tepetaklak olmuşum.
Ne çok kahrolmuşum...
İnsanmışım meğer.
Sağımdan vurmuşlar,
Soluma dönmüşüm.
Şakaklarıma sızmışlar,
Hücrelerimi sermişim.
Yetmemişim..
Canım acımış.
Acım, acımış.
Acım, zirvanaya ulaşmış.
Ben susmuşum.
Durmuşum.
Gülmüşüm..
İnsanmışım meğer;
Unutmuşum..
Rüzgar.
__________________
Exy.. |