Çevrimdışı

sen o sokağın çocuk parkını yıktın. bak o yoldan bizim eve her yer toz duman. öldün.

insan kalbiyle bildiğini aynada gördüğüyle unutmuş. şüphelerini bana bıraktın. günlerce nokta koyulacak cümle aradım. ama kaç dilde inkar edilirsen edil sen hep soru işaretiydin. kendimi bu dilde senin çengeline astım. görünmez sandığım o sevgi var ya, o yokmuş. o taburenin üstüne oturup ağladım. intihar sayılır mı. öldün.

yollarda ağlaya ağlaya tanrıyla konuştuğumuz günün üstünden kuş sürüleri örümcek ağları sayısız güneş onbin ağrı geçti.

kollarımı kapattım. bak seni beklemekten bu kadaaar vazgeçtim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla mutlu olduğunu kabullendim. onunla ve orada ve mutlu ve-artık hıçkırık yok kocaman kadın oldum. saç kaybettim kilo kaybettim sabır kaybettim ve sen. öldün.

ben burada dudağımdaki kanı bildim. sen orada başkasının merhemi olmayı. bak bizim yolumuz da yönümüz de hep ayrıymış. sana anlatamadığım ne varsa bana onu yaşattın. sen bunu artık anlamak zorunda kalsan da anlayamazsın. öldün.

“öldüğünü sır tuttuk söylemedik kimseye

kustuğun şeyler vardı ağzının bilmediği

beni sevmiyordun çünkü beni hiç sevmemiştin

bidat yağıyor hemen hızlandır sileceği

sevdirmiyor sevdiren bir türlü seveceği”

o kedi öyle bakmıyor çünkü öldü. o şiir öyle bileğime bastırmıyor çünkü hissetmek öldü. ağaçların kolu kırılmıyor senden sonra bahar öldü. senden sonra hep kötüye takılan gözüm artık taraf tutamıyor. öldü.

sen birinin gözleri onu hiç görmeyen aynasıydın. sana gözlerini ayırmadan bakıp sana gözlerinden ayrı gelen birinin aynası. kırıldın. öldün.

ihtimalken çok güzeldin. bir sabah kalktın büyüdüğünü fark ettin. onun kalbindeki karıncalar senin evcil hayvanın değilmiş. ekmek kırıklarını süpürdün.

sen orada çok iyi çok uzun yaşarsın umarım.

burada öldün.

__________________