Çevrimdışı

küçükken babam yaz geldiğinde meyve bahçelerine götürürdü beni, "bil bakalım bu ne ağacı" diye sorardı.
eğer bilirsem bana dondurma, çikolata falan alırdı. sevinirdim, mutlu olurdum çok. ama sonra...
kış geldiğinde tekrar götürürdü. bu sefer ağaçların yaprakları, çiçekleri, meyveleri yoktu.
çıplak dallar ve kara bir gövde, maharet ağaçları gövdesinden tanımaktı. yaprağı veya meyvesi varken herkes tanırdı.
işte benim bu sanal diye nitelendirilen gerçek olmayan dünyada yaprakları olmadığı halde tanıdığım ilk ağaç yelda oldu.
sonra bir baktım ki, biz konuştukça çiçek açmaya başladı, meyve vermeye başaldı. sevdirdikçe sevdirdi kendini.
uzun dönem görüşemediğimiz, konuşamadığımız zamanlar oldu. ama öyle bir yer edinmişti ki o olmasa da yaprakları çiçek açmaya devam ediyordu.
bu forum bir ülke olsaydı, yelda oranın başkenti olurdu benim için. bu forumun bana kattığı en değerli kişilik, ilk tanıdığım insan.
iyi ki varsın.
çiçeklerin hiç solmasın.
bu okyanusta su senin için her zaman var.