Twitter ile aramda ciddi bir ilişki var.
Kendimi rahat hissettiğim yerlerde olmayı seviyorum bi tek.
Diğer yerlerden koşarak uzaklaşıyorum sanalda da öyle durum.
Facebook çok fazla akraba eş dost millet sürekli bir şeyler paylaşıyor sürekli beğenmek zorunda kalıyorsun ister istemez kapattım ben orayı gerçi arada bi açıyorum birkaç ay açık duruyor hesap sonra hop yine kapatıyorum arada bir açma nedenim kim evlenmiş kim boşanmış kimin kaç çocuğu olmuş vs o kadar. Çok çabuk çoğalıyorsunuz arkadaşlarım çok fazla aceleniz ne anlamadım.
Bir de her facebook hesabını açınca bana ulaşmaya çalışan eski sevgililer veya platonik kişiler yok mu lol ulaşmak isteyen her türlü ulaşır bir insana direk kolay yolu seviyor insanlar aha face açmış direk yazayim moduna giriyorlar ee demezler mi adama madem onca zaman aklındaydım o kadar ortak arkadaş vardır en kötü resmini googlede aratirsin herhangi bir yere hesabı varsa çıkar ortaya.
Ama yok zoru hiç sevmiyoruz. Millet kilosu yüzünden direk ameliyat oluyor mesela çok aciz bir davranış gelir bu bana.
Emek vermiyor kimse çabalamıyor çiçekleri bile hazır aliyor insanlar tohumdan büyümesine tanık olmuyor.
Benim domateslerim var balkonda mesela çim adamlarım da var gerçi onu mecnun için yaptım kullanmadığım kilot çorabımla yaptım lol ortaokulda iş teknik dersleri vardı orada yapmıştık aynısını yaptım süsledim adam oldu onu da hazır almadım. Çünkü bir şeyler için emek verince mutlu oluyorum ben yaptım bunu diyorum ister çirkin olsun yaptığım şey benim için dünyanın en güzel şeyi oluyor gözümde.
Jehan barbur'un sarı isimli bir şiiri var bayılırım ona.
"Her gece
Bisikletleri balkonlarında unutanlar
Her an yağmur yağsın diye dua ediyor"
Konu nerden nereye geldi her zaman böyleyim zaten bir şey anlatırım başka başka konulara bağlarım.
"Mutfağında her öğün için soğan doğrayıp
Gözyaşını kabuklara saklayan Madam Mari'yi
Kocasıyla artık sevişemediği için
Kapı komşusu gar sabunu satan adamı düşleyen Servi'yi
Düşündükçe
Ölüvermişim…dün "