Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]
Hayatımın bir döneminde inanılmaz derecede köpeklerden korkardım, bırak yanından geçmeyi aynı sokakta yürüdüğümü bilmek bile beni tedirgin ederdi.
Sonra lise döneminde her gün onlarla servisimin gelmesini bekledim, sabahın ayazında, karanlığında benimle birlikte beklediler ve zaman geçtikçe şuna inandım. Onlar beni koruyordu. Ben servise binene kadar benimle bekliyorlar, bindiğim an dağılıyorlardı. Buna inandıkça korkularımı yenmeye, alışmaya başladım. Korktuğum şey ısırmalarından ziyade onlara dokunurken nefes aldıklarını hissedişimdi, dokununca içim bir garip oluyordu. Yine de artık onlarla aynı sokaklarda yürüyordum, beslemekten korkmadan yanlarına yaklaşıyordum ve tabii bir yeğenim-fotoğraftaki kıvırcıktan bahsediyorum- olunca her şey daha kolay oldu.
Dünya üzerinde en güzel şeylerden biri, bir hayvana sevgini verebilmek sanırım. Çok güzel bakıyorlar, çok masumlar. Ne bileyim, havlıyor diye taşlıyorsunuz ya bazen, köpek havlar, normal değil mi? Ben sen konuştun diye seni taşlasam-ki bazılarına yapmak istiyorum o ayrı- normal mi karşılanır? Çünkü insan da konuşur. Bu kadar basit.
Sevin, her canlıyı sevmeye çalışın, anlayış gösterin. Bir şeyi sevmeye çalışınca, onu başardığınız zaman dünya daha bir kıymetli geliyor. Sevmenin hem ne kadar zor hem ne kadar kolay olduğunu anlıyorsunuz. Nasıl iyileştirdiğini fark ediyorsunuz. Şu an tek hayalim bir gün bir köpek sahibi olabilmek, onunla yaşlanmak. Hepsine sarılmak istiyorum, mutsuz olmasınlar istiyorum. Bu korkuyu aşabilme şansını kendime tanıdığım için, onlardan korktuğum zamanlarda onlara zarar vermeyi aklımın ucundan geçirmediğim için çok huzurluyum. Çoğu insandan daha iyi anlıyorlar sizi ya, muhteşem bir şey bunlar.
Teyzeyim ben teyzeeee! Ahaha. Bu da böyle bir anımızdı işte.
Birlikte çılgınca çay içmeyi özledim. <3

__________________

If you can't measure it, it doesn't exist.