Çevrimdışı

hep aklımdasın biliyor musun?
şu an tek başıma müzik dinleyerek dalıyorum anılara…
daldıkça içim sızlıyor.
her şarkının mısralarında seninle karşılaşıyor gibiyim.
durup sarılmak varken, ilerliyoruz birbirimizden sanki.
tabii sana saçma gelebilir. fakat ben şu an kalbimde hissettiklerimi ve beynimde canlananları döküyorum.
ve şunu fark ettim, evet seni çok seviyorum gerçekten çok. her hatanı bastıracak kadar belki de. sonra diyorum ki kendime, nereye kadar?

insanım, üzüldükçe parçalanıyorum, parçalandıkça yok olmaya başlıyorum…
ve sevdiğim adamın beni öldürmeye başladığını hissediyorum içten içe…

bazen sevdiklerimin üzülmesini istemediğimden kendimi üzüyorum, haddinden fazla üstelik. bazen kendim bile insan olduğumu unutuyorum. hep güçlü olmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. öyle olmak ve davranmak zorundaymış gibi.
lâkin yoruldum.
“iyiyim”
“güçlüyüm”
“mutluyum”
“her şey yolunda”
maskelerini yüzüme takmaktan.
maskelerimin altında; kırık dökük, yara bere içinde olan birisi var. kimse bunun farkında değil.
dün gece en yakın dostum,
“senin takipçilerin o sözlerinin/şiirlerinin arkasında ki kadının hikayesini bilseler dudakları uçuklar herhalde” dedi.
duraksadım bir müddetçe…
şu an bile duraksadım bir an.

içim dolu.
içim ağlamaklı.
içim çürük.
içim sensiz.
içim ölü.

canım parçalanıyor.
yorgunum. nefes almaktan, savaşmaktan vazgeçmek üzereyim. artık ben de mutlu olayım, lütfen. birazcık…
.★ Tanem ★.

__________________