Çevrimdışı

Bir fotoğrafımız var sahilde çimlerdeyken dizime yatmışsın benim bir elimde sigara diğer elim saçlarında sana doğru eğilmişim bir şeyler anlatıyorsun bana kırık bir gülümseme var yüzümde. Sanki aradan yıllar geçmiş gibi, sanki sen hiç yakınım olmamışsın hep böyle yabancıymışız gibi. Ben sana kahve yapıp epitaphla uyandırdığım sabahları özledim, ben göğsünde ağlaya ağlaya uyuyakaldığım geceleri bile özledim. Şimdi insanlar bana seni soruyor karşılaştığımda, bilmiyorum diyorum. 11gün önce görüşmüşüz en son, ki o zaman da o evde yakın duramadım sana o evde hiç karşılıklı bile oturmamıştık ama artık aramızda görünmez sert bir duvar vardı saçlarına sakallarına baktım uzun uzun sen dizi izlerken ama dokunmadım, avuç içlerine baktım yüzümü severken nasıl öperdim.. Ama geçiyor, artık nefesimi kesmiyorsun mesela seni aramamak için savaş vermiyorum kendi içimde, görmeye çalışmıyorum, sevdiğin şarkıları hiç açmıyorum, önerdiğin filmleri izlemiyorum, o sevdiğin sandviçten bile yapmıyorum artık. Yine de iyileşmiyor, bir şey var sızlıyor sabah uyandığımda yastığı boş gördüğümde, geceleri uyanmıyorum mesela sayıklamalarını duyarak kalkıp üstünü örtmüyorum artık yemek yedin mi acaba diye endişelenmiyorum ama işte bir şey var hâlen sızlıyor,
belki de iyileşmiyor sandığım iyileşmenin sızısıdır.

Mayıs*2015
giz.

__________________