03 Şubat 2018, 07:40
|
#266 |
| Çevrimdışı
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
| Cevap: Düş'{üş}ler ~
Kaybetmek; ne tuhaf kelime. Sahip olduğun bir şeye artık istemin dışı gelişen sebeplerle sahip olmaman.
Bu bazen saç tokan, bazen hayatının merkezindeki insan, bazen en derin duygun olduğunu sandığın duygun oluyor. Eksilmek, kaybetmekle başlıyor. Nesneler çok önemli olmasa da seni tamamlayan şeyleri kaybetmeye başladığında ne yapacağını bilemiyorsun. Bunca yıl biriktiriyorsun o insanları, o duyguları, o anıları sonra kaybettikçe yerine ne koyacağını bilemeyip eksik mi devam etmelisin yoksa kendini sil baştan mı oluşturmalısın karıştırıyorsun. Dün en sağlam doğrun diye nitelendirdiğin mottoların bugün asla yapılmayacak listende yer alıyorlar. Arada bir şeyler kaybediyorsun işte bu duruma getiriyor seni.
Kaybetmenin bir diğer anlamı da; birine yahut bir şeye karşı bir düzenekte/oyunda/süreklilikte yenilmek. İstikrar, hırs, azim, emek, çaba hepsini ortaya koyup hepsini yitiriyorsun, genelde hayata karşı. Bilgisayar oyunu değil ki bu biraz bekleyeyim canım dolsun, enerjim gelsin. Yıpranma payı en çok bu hayatta geçerli. Zaman hafif rüzgarlara benziyor, kayadan sanki sadece tozu süpürüyormuş gibi geliyor ama bin yıl sonra o kaya birden dağılıveriyor. İnsan bazen kayalara da ne çok benziyor. Aşınmak, ölmemek ama parçalanmak.
Aşağıdaki yazıyı yazmışım 2011de, hâlen aynı fikirdeyim insan hep eksile eksile toparlanıyor, tamamlanamıyor bir daha.
Camdan bir vazoyum sanki, ellerinden kayıp düşüyorum insanların..
Yere sertçe çarpıp unufak oluyorum...
Sonra bir parçam diğer parçaları kendine çekmeye çalışıyor,
Bir bir birleşiyorum büyük parçalarımla,
Biraz toparlanıp ufak parçaları aramaya koyuluyorum..
Hep birilerinin tırnak diplerinde ayaklarının altlarında kücücük parçalarım kalmış oluyor..
Biraz eksile eksile toparlanıyorum her seferinde..
Gittikçe azalıyorum, gittikçe yok oluyorum..
Camdan bir vazoyum sanki insanların ellerinde,
içimde birgün geleceğini umduğum çiçekler için gözyaşları biriktiriyorum..
Camdan bir vazoyum sanki insanların ellerinde,
hep istemeyerek, bir anlık dikkatsizlikle düşürülüp kırılan..
Bir insanı sevmekle başlıyor her şey, demişti bir şair.
Âh canımıniçi; bir insanı kaybetmekle başlıyor, insanın hikayesi. Ve bu genelde bir aşk hikayesi olmuyor.
Sevildikçe güzelleşen insanın hikayesine karşılık,
Çin kurabiyelerine benzeyen kırılınca içinden hikayesi çıkan insanların hazin öyküsü çarpışıyor,
Yollar kesişiyor, çıkmaz sokaklar hep ikinci familyanın muhitinde.
Hayat, trajik bir olgu.
İnsanlar; 'yaşlanmak' diyorlar
kim bunun bir 'çürüme' olmadığını iddaa edebilir ki? giz.
03.02.2016'
__________________ Ey iki adımlık yerküre; senin tüm arka bahçelerini gördüm ben. |
|
|  |