Çevrimiçi

Çevremde yakın olduğum insanların sıkıntılarını, dertlerini kendi derdim gibi benimsiyorum. İçselleştiriyorum dolayısıyla. Ofiste birlikte çalışmış olduğum iş arkadaşım, kardeşim gibi sevdiğim bir insanın " kendimi çaresiz ve kimsesiz hissediyorum" demesi bile söyleyeceğim şeyleri boğazımda düğümleyebiliyor o an. Daha konu nedir,detayı nedir bilmeden. Sebebini kendisinden öğrendiğimde daha da çok üzüldüm, basit bir konu ama onun kendi dünyasında büyüterek hayatının merkezi yaptığı bir insanın kendisine 'acı' verecek kadar üzmesinden kaynaklı. Hoş, gereken telkinleri yaptım, fakat; yine de acaba morali nasıl diye aramak istiyor insan, bu saatte de aranmaz ki insan. Mutluluklar seninle olsun kardeşim, hayat seni üzecek kadar acımasız, insanlar ise kendi gurur ve kibirlerinden kendini sıyıramayacak kadar daha da acımasız.