Bazı anlar ölüm gibi. Ölümü bilmiyorum fakat olsa bunun gibi olur dediğim zamanlar çok.
Düşüncelerin karamsarlaştığı bir an düşün. Baktığın heryerin siyah oluğunu. Görmek istediğin hiçbir şeyi olduğu gibi göremediğini. ve tüm bunları sadece kendi içinde yaşadığını.
İnsan niye yapar kendine bunu. Kader mi.
Allah akıl vermiş, önümüze yeni fırsat-daha doğrusu bize o an fırsat gibi gelen- durumlar çıkardıgında, her zaman ikinci bir seçeneği de sunmuş.. Her şeyde öyle değil midir. Hangi karar tek seçenekle sunuluyor ki. Peki neden ısrarla bizi en mutsuz edecek seçeneğe yöneliriz. Neden o an cazip gelen şey, gün gelir hayatımızı alt üst eder.
Ben inanıyorum ki, insan hayatında bir kez tökezledi mi öyle gidiyor. Bir yanlış bin yanlışı doğuruyor.
ve o yanlışlar içinde boğulup gidense yine, insan.

ve bir Gökyüzüm yok benim. Mavim yok, ışığım yok.
Yoruldum, gökyüzünü görmeye çalışmak istemiyorum artık. Düştüğüm zamansa kalayım öyle.
Olmuyor.. Düştünse kalkacaksın kural bu.
Bir arkadaşım başka bir arkadaşıma söylemiş; "o kadar şeye rağmen hala mutlu".İlk duyduğumda sevindim. Sonra içim acıdı.
Kimse görmedi, bilmedi yine. Gülümsedim ama içim kanadı.
Ölüm gibi.