Çevrimdışı

Kimseyi bırakmadım ardimda... ilk zamanlar evine gittiğim ama sonradan ettikleri hadsizlikler yüzünden iletişimimi kestiğim kişilerin bile evlerine uğrayıp annelerinden babalarından helallik istedim.Rabbime çok şükür ki şimdiye kadar hiç bir arkadaşımı ve ailesini kırmamışım , üzmemiŞim... iletişimimi kestiğim kişiler de beni kırmalarına rağmen ben haklarına girmemek , onları kirmamak icin hep sustum. Ne güzel de yapmisim.öyle yapmasaydim insanların hakları helal miydi bana ? Yediğim ekmekleri , içtiğiM suları var. Yurt arkadaşlarım oooof of.... geceler boyu birlikte ağladığımız , birlikte güldüğümüz , yeri geldiğinde (abla diyerek) beni sinir eden , anneleri gibi olduğum değerli kuzularım... abla diyorlar çünkü en büyüğü ile aramda 6 yaş vardı. Anne yerine koydular çünkü yemek yapmasını öğrettim,hasta olduklarında başlarında sabaha kadar bekledim. Bi dertleri olduğunda saatlerce dinledim.Bir tek onlardan ayrılmak zor.Herkes Turkiye'nin farklı şehrinde. Belki kader bizi bir gün yine karşılaştırır.burda yaşadıklarımı çektiklerimi hüznümü unutamam.3 sene içinde Kayseri'de o kadar şey yaşadım ki belki de hayatımın en zor zamanlarını burda geçirdim. Fakat mutluyum da. Memleketime dönüyorum. Adana'm a... ne kadar sevsem de Kayseri'yi , Adana'm bambaşka...Neyse hayırlı geceler bana.