Çevrimiçi

Bugün arkadaşlarla oturduk sohbet ediyorduk Cafe'de. Çocukluk arkadaşımız olan, fakat hiçbir şekilde insanlıktan nasibini almadığını bildiğim, şaibe ve katakulli işleri seven başka bir çocukluk arkadaşımızın cafe'nin içerisine girdiğini gördüm uzun bir zamandan sonra.. Normal olarak diğer arkadaşlar mırıldandı.. Kapıya doğru, geldiği gibi yöneldi hemen.. Tabii ki hatalarından dolayı bir insanı ne olursa olsun alaşağı etmek mümkündür her koşulda. Bir anda her şeye rağmen inadına iyimser olmak, her şeye rağmen naiflik adına kalktım peşinden gittim. Omzundan tutarak durdurdum.. Saçında saçkıran, sakalında da sakalkıran çıktığını gördüm. Yalan yok, içim acıdı.. Mahcup ve şaşkın, üzgün gözlerle yüzüme bakarak, hiçbir şey demeden ben daha "eskidendi adem o tarık. Şimdi okuluma, işime, gücüme bakıyorum. İnsanların profilleri sınır çizdiriyor başkaca insanlara. Öfke ve hezeyanlarıyla bıraktım ben onları bir de ellerinden öpen 2 tane oğlum var. Ben de hukuk fakültesinde son sınıftayım. Özel bir şirkette genel müdürlük yapıyorum" dedi..

Düşünerek ve sindirerek dediklerini kafamda yer ettirdim o an. İstemli ya da istem dışı o an bir an duygularımın kapana kısılmışlık hissi ile; Umarım her şeyin istediği gibi olmasını ve hayatında her daim mutluluk, huzur içerisinde olmasını dileyerek. İsterse kendisiyle ayrı bir masada oturarak çay içebileceğimizi söylemem akabinde; oturduk.. Birer çay içtik ve gitti içten bir sarılış ile.. Tekrar eski masama dönerek arkadaşların yanına oturduğumda "Ben söylemiştim!" gibi bir amaca hizmet ediyormuşum tepkimesini duydum başka bir arkadaşımın. Kendince haklı olabileceğini düşünüp cevap verme gereksinimine bile girmeden sigara yakıp, uzun bir sessizlik içerisinde sustum.

Afta, tafralar aynı kişiden devam edince, eğitim ve kültürel gelişim evresinde böyle insani davranışlarım olabilir, kusura bakma. Ben vicdanımın kaldıramayacağı şekilde ben kimseyle mücadele edemem ben. Sonuç olarak eski bir arkadaşımız hatasıyla, kusuruyla da olsa o mahcubiyetiyle ben onu öyle bırakıp gitmesini kendime yediremem, içinde bir taş var; kımıldatamıyorsun diyerek tavrını reddettim.

Sonrasında tuttum evin yolunu...

Sebebi her ne olursa olsun cehaletin akıldan üstün gelmesine o anda anlam veremedim. Sonuç olarak orada yapılan davranış biçimini insanın ilk olarak kafasında sorgulaması gerekiyor, çok mu akıllı ve zeki bir insansın da davranışımı yargılıyorsun, izahat etmemi isteyebilirdin, bende bunu sana apaçık şekilde anlatabilirdim.. Tabii -ki 4 kişilik arkadaş ortamında bir bu vatandaş içerledi bu kadar davranışımı ve mırıldanmaya en çok başladı..

Biliyordum -ki, mutsuz, huzursuz hissedeceğim kendimi bu hamleyi yapmasaydım. Hissizleşmiş olarak hissedecektim.. Bazı şeyleri sevmeyebiliriz, nefret edebiliriz, kin tutabiliriz... Ama; çürüyemeyiz bazen insanlara karşı.. Her şeye rağmen kendi iç sesimi dinlemeyi ve bundan bir şey kaybetmeyeceğimi düşünerek yaptığım bu durumdan mutlu oldum esasında..

Ölümlü dünya; bugün varız, yarın yokuz..